Filmkrant-medewerkers scoren 2024
Film in de schaduw van een doodsmachine

The Zone of Interest
Niet minder dan 36 Filmkrant-medewerkers delen hun (meestal) vijf favoriete Nederlandse bioscoopreleases (plus een paar andere titels) van 2024 met ons.
Wie wil weten tot welk gemiddelde deze scores leiden (met vijf punten voor een nummer één-notering en vice versa), kan die terugvinden in het jaaroverzicht 2024, waar je ook het eindejaarsgemiddelde kunt vinden van Filmkrants eigen Filmsterren-rubriek.
Cristina Álvarez López
Op alfabetische volgorde:
• Averroès & Rosa Parks (Nicolas Philibert)
• The Beast (Bertrand Bonello)
• L’été dernier (Catherine Breillat)
• Gasoline Rainbow (Bill & Turner Ross)
• Volveréis (Jonás Trueba)
André Bakker
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
2. The Substance (Coralie Fargeat)
3. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
4. Skunk (Koen Mortier)
5. Love Lies Bleeding (Rose Glass)

Leo Bankersen
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
2. Dahomey (Mati Diop)
3. Green Border (Agnieszka Holland)
4. My Favourite Cake (Maryam Moghaddam & Behtash Sanaeeha)
5. Soundtrack to a Coup d’État (Johan Grimonprez)
Pim van den Berg
1. Civil War (Alex Garland)
2. The Outrun (Nora Fingscheidt)
3. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller)
4. Hit Man (Richard Linklater)
5. I Saw the TV Glow (Jane Schoenbrun)

Basje Boer
1. La chimera (Alice Rohrwacher)
In La chimera schuren levenslust en doodsdrift heel dicht tegen elkaar aan, net als maken en verwoesten, bewaren en weggooien, waarde en waardeloosheid. Daarmee raakt Rohrwacher aan iets heel wezenlijks, iets heel moois, en iets wat me heel diep raakt.
2. Showing Up (Kelly Reichardt)
Reichardt is niet de enige die het vermogen heeft om met kleine verhalen aan grote waarheden te raken, maar weinigen doen dat met zoveel gevoeligheid en aandacht, zo geestig en verfijnd, en met zoveel genegenheid voor hun personages.
3. Priscilla (Sofia Coppola)
In mijn gedachten rijdt Priscilla Presley nog steeds rondjes om Graceland, ‘I Will Always Love You’ neuriënd, voor altijd opgesloten in haar meisjesjaren. Typisch Coppola om een film maken over emancipatie waarin vrijheid voelt als een gevangenis.
4. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller)
De toekomst is diepzwart, maar dat er filmmakers zijn die zoveel visie, kunde, liefde en schoonheid in hun films weten te stoppen stemt me alsnog hoopvol.
5. Evil Does Not Exist (Ryûsuke Hamaguchi)
Evil Does Not Exist neemt je mee in zijn slentertempo, laat zien wat zwart en wit is, wat goed en slecht, en zet pas helemaal aan het slot alles op zijn kop om je verbijsterd achter te laten.
Joost Broeren-Huitenga
1. Here (Bas Devos)
De ‘kleinste’ onder de vele ‘kleine’ films die dit jaar een tegengif vormden tegen de kakofonie van de wereld (zie ook: Showing Up, Melk, Evil Does Not Exist). Gezien in Berlijn in februari 2023, nog altijd niet afgeschud.
2. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
Hyperactieve, postmodern-feministische, steam punk-variant op Barbie of Frankenstein op z’n kop, waarin een volwassen vrouw met het brein van een kind vol overgave tegen heilige huisjes schopt.
3. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
Met sardonisch genoegen prikt Jude met zijn vinger in de open wonden van het hyperkapitalisme, terwijl een overwerkte productieassistent ons op sleeptouw neemt door overvol Boekarest.
4. Dahomey (Mati Diop)
Pure tovenarij, hoe Diop uit een potentieel gortdroog gegeven – roofkunst wordt teruggebracht naar Afrikaans thuisland, lokale studenten discussiëren erover – zinderende cinema weet te wringen.
5. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
“They fuck you up, your mom and dad / they do not mean to, but they do”, dichtte Philip Larkin ooit, en dat legt ook Haigh met adembenemende intimiteit vast in deze midlife-variant op zijn debuut Weekend.
Op plek vijf had net zo goed kunnen staan: Anora (Sean Baker), The Beast (Bertrand Bonello), Evil Does Not Exist (Ryûsuke Hamaguchi), Future Me (Vincent Boy Kars), tweeluik Mal viver en Viver mal (João Canijo), Showing Up (Kelly Reichardt), The Substance (Coralie Fargeat) of The Zone of Interest (Jonathan Glazer). En heel misschien zelfs Megalopolis(Francis Ford Coppola).
Speciale vermelding voor het kwartier met de ogen dicht in het midden van Samsara (Lois Patiño; de meest verrassende filmische ervaring van het jaar), voor de virtual reality-ervaring Fragile Home (voor mij de beste XR van het jaar) en voor Don Hertzfeldts als altijd fenomenale nieuwe animatie ME, alleen te zien op het filmfestival van Leiden.

Devika Chotoe
1. Beau travail (Claire Denis, 1999)
2. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
3. Funeral Parade of Roses (Toshio Matsumoto, 1969)
4. Anora (Sean Baker) & Pather panchali (Satyajit Ray, 1955)
Elise van Dam
1. Showing Up (Kelly Reichardt)
Een film over streven naar het sublieme en de pietluttige interrupties die het leven je altijd weer in de schoot werpt. Een film die groots en poëtisch is in al zijn kleinheid en alledaagsheid.
2. Sometimes I Think About Dying (Rachel Lambert)
Een film die ik precies zag op een moment dat ik hem nodig had. Die me liet zien wie ik geweest was en wie ik nu ben.
3. Here (Bas Devos) (en 7 Walks with Mark Brown, Vincent Barré & Pierre Creton)
Twee films die met aandacht kijken naar waar je blik meestal aan voorbijgaat, door hun pas te vertragen en stil te houden. Door het kleine van dichtbij te bekijken en te zien hoe groots het is.
4. La chimera (Alice Rohrwacher)
Een film die gaat over een grafrover maar vooral ook zelf een schatgraver is. Een film die met één been in de mythe staat, met zijn hart in een droom verkeert en met een hand naar het zinnelijke reikt.
5. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Er hadden veel films op deze plek kunnen staan, maar ik kies een film die naar mijn mening een onmogelijkheid in zich draagt, maar waarschijnlijk daardoor in me bleef rondspoken.

KEES Driessen
1. Four Daughters (Kaouther Ben Hania)
2. Soundtrack to a Coup d’État (Johan Grimonprez)
3. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
4. Evil Does Not Exist (Ryûsuke Hamaguchi)
5. Blink Twice (Zoë Kravitz)
Als ik re-releases mee zou tellen, zou Masaaki Yuasa’s animatie-extravaganza Mind Game (2004) mijn film van het jaar geweest zijn. Maar dat doe ik niet. Had ik een topzes mogen inleveren, dan had ik Nina Gantz’ Wander to Wonder toegevoegd, als beste Nederlandse productie en mooiste nieuwe animatie van het jaar. Maar dat mag ik niet. Wat ik wel mag, en dus doe, is twee documentaires bovenaan zetten en een horrorfilm op plek vijf van mijn Tunesisch-Belgisch-Grieks-Japans-Amerikaanse topvijf van 2024.
Jan Pieter Ekker
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
2. Soundtrack to a Coup d’État (Johan Grimonprez)
3. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
4. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
5. Megalopolis (Francis Ford Coppola)

Shady El-Hamus
1. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
2. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
3. Anora (Sean Baker)
4. La chimera (Alice Rohrwacher)
5. Emilia Pérez (Jacques Audiard)
Hugo Emmerzael
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Een van de zeldzame films die begrijpt hoe je de krankzinnige horror van de Holocaust wel (of juist niet) in beeld moet brengen. Een mijlpaal van de filmgeschiedenis.
2. The Beast (Bertrand Bonello)
De hypercinema van Bonello weet als geen ander te vangen hoe het voelt om gevangen te zitten in de existentiële nachtmerrie van de 21e eeuw.
3. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
Jude is de internettrol van de filmwereld. Zijn wrange anti-kapitalistische satire is de (voorlopige) culminatie van zijn intellectuele cinema.
4. Dahomey (Mati Diop)
De mirage van het kolonialisme uiterst effectief verbeeld. Een enigmatische film om steeds naar terug te keren.
5. Juror #2 (Clint Eastwood)
Compact, efficiënt en perfect: Eastwood maakt klassieke cinema zoals niemand dat meer doet.
En dan 6. Megalopolis (Francis Ford Coppola), 7. Trap (M. Night Shyamalan), 8. Evil Does Not Exist (Ryûsuke Hamaguchi), 9. Ferrari (Michael Mann) en 10. Horizon: An American Saga – Chapter 1 (Kevin Costner).

Carmen Felix
Een zeer kinderachtige top 5 dit jaar. Niet mijn schuld! 100% gebaseerd op entertainmentfactor. Op alfabetische volgorde:
• Alien: Romulus (Fede Alvarez)
• Challengers (Luca Guadagnino)
• The First Omen (Arkasha Stevenson)
• Poor Things (Yorgos Lanthimos)
• Smile 2 (Parker Finn)
Ilona van Genderen Stort
1. Peak Season (Steven Kanter & Henry Loevner)
2. Anora (Sean Baker)
3. Conclave (Edward Berger)
4. Challengers (Luca Guadagnino)
5. Lee (Ellen Kuras)

Sacha Gertsik
1. Here (Bas Devos)
Een film over echte menselijke connectie, maar ook de connectie met alles wat ons omringt; de film die we nodig hebben in deze tijden van globale verwijdering van elkaar.
2. Anora (Sean Baker)
Een mix van crime, absurdisme en komedie die onverwacht zo oprecht wordt dat het een echte gut punch oplevert.
3. Casting Call (Sharif Abd el Mawla)
Voor je het weet wordt deze satire een thriller over wie mensen mogen zijn in de maatschappij die wij met z’n allen gemaakt hebben. Regisseur Sharif Abd el Mawla en scenarist Beri Shalmashi zijn de Nederlandse makers van de toekomst.
4. Dahomey (Mati Diop)
Een nieuwe vorm van filmtaal – complex, intens, esthetisch. Een film die ik opnieuw en opnieuw wil zien.
5. Evil Does Not Exist (Ryûsuke Hamaguchi)
Een kleine film met een gigantisch hart, over de balans die wij als mensen te houden hebben.
Dan Hassler-Forest
1. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller)
2. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
3. Hit Man (Richard Linklater)
4. Dune: Part Two (Denis Villeneuve)
5. The Substance (Coralie Fargeat)

Jelle Havermans
1. The Iron Claw (Sean Durkin)
Een rauw portret van een patriarchale worstelaarsfamilie. Zac Efron in de rol van zijn leven.
2. How to Have Sex (Molly Manning Walker)
Prachtig maar grimmig coming-of-age-drama dat zo realistisch in beeld is gebracht dat het bij vlagen als een documentaire aanvoelt. Ongekende acteerprestaties van een piepjonge cast.
3. Challengers (Luca Guadagnino)
Sexy, grappig en gelaagd. Tennis is hier de perfecte metafoor voor het spel der verleiding.
4. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
Meeslepend spookverhaal over twee afgezonderde zielen waarbij je tijdens de credits niet anders kan dan je ogen uit je kop janken.
5. Civil War (Alex Garland)
Een eigenzinnige contemplatie over een van de gevaarlijkste beroepen ter wereld: oorlogsjournalist.
Sandra Heerma van Voss
1. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
Verpletterend droevig.
2. Àma Gloria (Marie Amachoukeli-Barsacq)
Al net zo ontroerend; een heel klein verhaal vanuit levensecht kinderperspectief. Ongelooflijk subtiel acteerwerk.
3. The Bikeriders (Jeff Nichols)
Vet, fout, verrukkelijk.

Thomas Heerma van Voss
1. Dune: Part Two (Denis Villeneuve)
2. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
3. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller)
4. La chimera (Alice Rohrwacher)
5. The Holdovers (Alexander Payne)
Rolf Hermsen
De werkelijkheid, ga er maar aan staan. Amusement maakt het mogelijk aan de werkelijkheid te ontsnappen. Kunst is, onder meer, een poging om de werkelijkheid te bezweren (zie ook: religie). Er is een groot grijs gebied. Van de weinige nieuwe films die ik de afgelopen 10,5 maand heb gezien gaf alleen The Zone of Interest (Jonathan Glazer) me gedachtes en gevoelens van wow. IJzersterke kunst.

Roosje van der Kamp
1. Showing Up (Kelly Reichardt)
Een briljante slice of life waarin duidelijk wordt dat kunstenaarschap gaat over de manier waarop je de wereld benadert.
2. La chimera (Alice Rohrwacher)
Een opzwepende meditatie over wat we achterlaten, waarin Rohrwacher haar film haast als een archeologische expeditie structureert.
3. The Beast (Bertrand Bonello)
Ik word nog steeds achtervolgd door die laatste schreeuw – experimenteel filmmaken op zijn best.
4. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
Een ironische verkenning van het late kapitalisme, die met scherpe observaties en humor onze hedendaagse maatschappij ter discussie stelt.
5. I Saw the TV Glow (Jane Schoenbrun)
Een vreemde, ijzingwekkende en onheilspellende film over fancultuur en genderdysforie, waarbij de vermeende gebreken van de eerste helft op een overweldigende manier samenkomen in de tweede.
Eervolle vermeldingen: Sometimes I Think About Dying (Rachel Lambert) en Janet Planet (Annie Baker), twee kleine, ingetogen films die het leven aan de zijlijn op gevoelige wijze verkennen.
Ivo De Kock
1. Megalopolis(Francis Ford Coppola)
2. The Substance (Coralie Fargeat)
3. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
4. Poor Things (Yorgos Lanthimos)
5. Juror #2 (Clint Eastwood)
The horror, the horror. Zo’n jaar was 2024. Wraak van de natuur, genocide en terugkeer van een vleesgeworden karikatuur. Apocalyps Nu. Een harde realiteit weerspiegeld in het droomleven dat flikkert op het filmscherm. Bewegend tussen dystopie en utopie, tussen satire en nachtmerrie, tussen de banaliteit en het groteske van de horror. Woede en protest spoken door Jonathan Glazers onderkoelde schets van een leven in de schaduw van een doodsmachine en de barokke portretten waarmee Coralie Fargeat en Yorgos Lanthimos het mes zetten in het dystopische hart van een samenleving die spot/speelt met levens. De tijd zal uitwijzen of het testamentsfilms zijn, maar Francis Ford Coppola en Clint Eastwood zorgden voor een sprankeltje hoop met in se klassieke tragedies. De megalomane filmdroom die nooit gerealiseerd leek te worden Megalopolis en de ode aan klassieke cinema Juror #2 blazen via archetypische filmpersonages – respectievelijk de visionair en de morele held – en een tragisch verhaal van zelfvernietiging de utopie nieuw leven in. Het gevecht met de “onverzadigbare machtshonger van enkele mensen” waarvoor Coppola waarschuwt, kan/moet gewonnen worden.

Sasja Koetsier
1. Four Daughters (Kaouther Ben Hania)
Een setlocatie, een camera en een opdracht: doe alsof het fictie is. Daarmee omzeilt Ben Hania de taboes en slaagt ze erin de tragiek van een gezin en de problematiek van een samenleving bloot te leggen in een film die laat zien wat film is.
2. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Het privéleven als afscherming voor de werkelijkheid waarop dat privéleven gefundeerd is: zo ijselijk helder als Glazer het verbeeldt had ik het nog niet gezien. Meer dan over de Holocaust is dit een film over kijken, en wegkijken.
3. La chimera (Alice Rohrwacher)
Tijd is dat deel van onze werkelijkheid dat we nooit zullen doorgronden. La chimera vangt het mysterie in een onvergetelijk beeld: dat van een vrouw die een eindeloze rode draad uit de aarde omhoogtrekt.
4. Small Things Like These (Tim Mielants)
De fluisterversie van nr. 2. Een film die in al zijn bescheidenheid de bufferzone tussen individu en wereld afbreekt. Tevens Kerstfilmtip voor dit jaar.
5. Indië verloren… (In-soo Radstake)
Beeldvorming is een essentieel aspect van elke oorlog. Radstake trekt na hoe de publieke opinie over wat ooit ‘politionele acties’ heette zich de afgelopen driekwart eeuw ontwikkelde en belicht zo een belangrijk en lang veronachtzaamd deel van de Nederlandse geschiedenis. Tevens op de nominatie voor slechtste titelkeuze van het jaar.
Romy van Krieken
1. Robot Dreams (Pablo Berger)
Zonder woorden of zelfs maar een menselijk personage, weet de film de kijker te raken en mee te voeren in een hartverwarmende vriendschap.
2. The End We Start From (Mahalia Belo)
In Amerikaanse handen leveren dystopieën zo vaak heisa op, dat dit Britse ‘understatement’ even wennen is – en ronduit weldadig.
3. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
De beste oorlogsfilms zijn degene die zich niet op het slagveld afspelen. Waarvan akte.
4. Monkey Man (Dev Patel)
Dev Patel maakt een sterk regiedebuut door een stevige actiefilm een bijzondere, persoonlijke couleur locale te geven.
5. Daaaaaalí! (Quentin Dupieux)
Een productie van Dupieux is altijd iets om naar uit te kijken en vaak iets om van te genieten.

Omar Larabi
1. I Saw the TV Glow (Jane Schoenbrun)
Toen ik deze film van een van de grootste talenten van dit moment zag, dacht ik: is deze voor mij gemaakt? Misschien is dat wel het grootste compliment dat je een filmmaker kan geven. Geweldige shoegazey soundtrack; superintelligent; kleurrijk. En bovenal ontzettend ontroerend; een film die invoelbaar maakt hoe het is om deel uit te maken van een eensgezinde gemeenschap.
2. The Beast (Bertrand Bonello)
Een Lynchiaanse koortsdroom vol referenties naar de kunst- en cultuurgeschiedenis. Blijft geheimzinnig, ook na meerdere kijkbeurten. Léa Seydoux imponeert, zoals gewoonlijk. Een allegorie van de perversiteit van Hollywood in lijn met werk van Altman en Polanski. Bonello’s meest ambitieuze film tot nu toe.
3. La chimera (Alice Rohrwacher)
Alleen al over het wat beduimelde jasje van acteur Josh O’Connor werd veel gegrapt. Ik was onder de indruk van zijn Italiaans. Maar nog meer van Rohrwacher, die een prachtige film maakte over archeologie en vroegere werelden. Het meest bijzondere aan Rohrwachers stijl vind ik de wijze waarop haar eigenzinnige, magisch-realistische films direct een plek opeisen in de canon van de Italiaanse filmgeschiedenis.
4. Los delincuentes (Rodrigo Moreno)
Dit kolderieke, aangrijpende epos zou je kunnen beschouwen als tegengif tegen het gehaaste stadsleven. Ik zag de film ook, al dan niet onbewust, als een statement tegen de zouteloze films die veel bij streamingdiensten worden geproduceerd. Een openbaring.
5. Los colonos (Felipe Gálvez)
Het is elk jaar weer uitkijken naar nieuw Chileens filmtalent. Met Los colonos gaat Gálvez terug naar het begin van de twintigste eeuw, toen Chili onder witte kolonialen werd verdeeld. Mensen die tot de dag van vandaag de macht in handen hebben. De film is roekeloos, genadeloos en hardvochtig, maar ook bijzonder schilderachtig. En past binnen een trend van postkoloniale cinema.
Runners-up: The Iron Claw (Sean Durkin; aangrijpend showworsteldrama), Love Lies Bleeding (Rose Glass; fijnzinnige knipoog naar eighties-actiefilms), Dahomey (Mati Diop laat de mensen om wie het gaat aan het woord), The Sweet East (Sean Price Williams; memorabele trip), Showing Up (Kelly Reichardt; twee jaar geleden al hoog in mijn top vijf, kreeg nu ein-de-lijk een release), Inside the Yellow Cocoon Shell (Thien An Pham; slow cinema in optima forma), Des Teufels Bad (Veronika Franz & Severin Fiala; goed in zijn akeligheid), Green Border (Agnieszka Holland; aangrijpend migrantendrama), The Holdovers (Alexander Payne; vorig jaar al in m’n lijst, een warmer bad krijg je niet), All of Us Strangers (Andrew Haigh; wat een platform voor Paul Mescal en Andrew Scott), American Fiction (Cord Jefferson; Jeffrey Wright is bijna altijd geweldig, bijzonder intelligente metafilm), Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude; venijnige, indrukwekkende antikapitalistische film) en Soundtrack to a Coup d’État (Johan Grimonprez; jazz + koloniale geschiedenis = sublieme, confronterende twee-eenheid).
Dana Linssen
1. Blitz (Steve McQueen)
2. Soundtrack to a Coup d’État (Johan Grimonprez)
3. Alreadymade (Barbara Visser)
4. Dahomey (Mati Diop)
5. Future Me (Vincent Boy Kars)

Adrian Martin
Op alfabetische volgorde:
• Bad Behaviour (Alice Englert)
• Drive-Away Dolls (Ethan Coen & Tricia Cooke)
• Ferrari (Michael Mann)
• It’s Not Me (Leos Carax)
• Krazy House (Steffen Haars & Flip van der Kuil)
Alex Mazereeuw
1. A Different Man (Aaron Schimberg)
Onvergetelijk, deze slimme, geestige en bij vlagen pijnlijk herkenbare zelfbeeldhorror over een man die zijn uiterlijke imperfecties de schuld blijft geven van een mislukt leven.
2. Dream Scenario (Kristoffer Borgli)
Nicolas Cage is eindelijk officieel de man van onze dromen, totdat de plotselinge internetroem deze eeuwig miskende professor op heerlijk sadistische wijze richting het rijk der gecancelden stuurt.
3. Sometimes I Think About Dying (Rachel Lambert)
De introvert is de laatste jaren steeds alomtegenwoordiger in films, maar nooit werd de specifieke wereld van de introverten inzichtelijker gemaakt dan in deze geweldige tragikomedie.
4. The Truth vs. Alex Jones (Dan Reed)
Vooral niet kijken als u nog enig geloof wil houden in het concept ‘mensheid’. Deze woestmakende documentaire over de nasleep van een dodelijke schietpartij op een Amerikaanse basisschool blijkt een perfecte samenvatting van de hopeloze (politieke) werkelijkheid waarin we leven.
5. Juror #2 (Clint Eastwood)
De vermoedelijk laatste speelfilm van negentiger Clint Eastwood over de vele imperfecties van het Amerikaanse rechtssysteem dreunde verrassend lang na. Een gelaagde studie naar de precieze waarde van begrippen als schuld, rechtvaardigheid en boetedoening.

Maricke Nieuwdorp
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Mokerslagfilm, trekt de zuurstof uit elke ruimte, met een ijzingwekkend akelige Sandra Hüller.
2. The Substance (Coralie Fargeat)
Hysterisch op precies de goede manier, verrassend, vol zelfspot. Worden hier eindelijk wat mannen met macht wakker? (En worden vrouwen wat liever voor zichzelf?)
3. Conclave (Edward Berger)
Verrukkelijke Vaticaan-soap, mooie beelden, sterk sounddesign ook.
4. Dream Scenario (Kristoffer Borgli)
Heerlijk van de pot gerukt verhaal, met Nicolas Cage op z’n aller-, allerbest.
5. Fremont (Babak Jalali)
Klein maar heel fijn verhaal met een ziel. Dit is óók Amerika, we zien het alleen nauwelijks.
Wilfred Okiche
Op alfabetische volgorde:
• A Different Man (Aaron Schimberg)
• Dune: Part Two (Denis Villeneuve)
• Emilia Pérez (Jacques Audiard)
• Monster (Hirokazu Kore-eda)
• Origin (Ava DuVernay)

Ronald Rovers
1. The Substance (Coralie Fargeat)
Sardonisch exposé over de krankzinnige lichaamscultus die vrouwen eeuwig jong wil laten blijven. Liefst als poppetjes in een poppenhuis.
2. Challengers (Luca Guadagnino)
Guadagnino serveert met een perfecte cast een weergaloze film over een driehoeksverhouding in tennisesthetiek. Maar er passen slechts twee mensen op de baan!
3. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
Een schop onder het hol van de manosfeer, een röntgenfoto van de Roemeense samenleving en nog veel meer.
4. The Waste Land (Chris Teerink)
Teerink zocht en vond de ziel van T.S. Eliots The Waste Land met bewonderenswaardige inventiviteit.
5. Dune: Part Two (Denis Villeneuve)
Villeneuve’s eerste Dune schrok wat mensen af, maar dat was slechts een opmaat voor het fantastische spektakel van dit vervolg.
Guus Schulting
1. American Fiction (Cord Jefferson)
2. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
3. The Bikeriders (Jeff Nichols)
4. My Favourite Cake (Maryam Moghaddam & Behtash Sanaeeha)
5. Augure (Baloji)

Devi Smits
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
Hoe verfilm je het absolute kwaad? Soms door het simpelweg niet te laten zien, toont de meest sferische film van het jaar. Zonder ooit echt iets gruwelijks te tonen, dompelt Glazer je met een sublieme soundtrack, kil spel en al even afstandelijke maar meesterlijke cinematografie onder in een beklemmende nachtmerrie. Hoort thuis in de filmcanon die de horror van de Holocaust (een heel klein beetje) inzichtelijk maakt.
2. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
Liefdevolle en hartverscheurende film over (queer) eenzaamheid die bij mij nadreunde door het donkercynische randje: niet alles wordt altijd beter.
3. Anora (Sean Baker)
Wervelwind van een film, allereerst dankzij het energieke spel van hoofdrolspelers Mikey Madison en Mark Eidelstein als baldadige newlyweds. Maar mijn hart werd gestolen door de drie ongelukkige onderknuppels die aan het niet-zo-sprookjeshuwelijk een einde moeten maken. Alsof een stel Coen-personages verdwaald is geraakt op Coney Island.
4. Femme (Sam H. Freeman & Ng Choon Ping)
Freeman en Ping hebben goed gezien dat de wereld van anonieme hookups zich uitstekend leent voor een thriller. Maar nog beter hebben ze begrepen dat uit deze setting ook heel veel humor te puren is. Een slimme wraakfilm die en passant veel te zeggen heeft over (al dan niet giftige) mannelijkheid en seksualiteit.
5. Seven Seas Seven Hills (Ram)
Een beetje smokkelen: de nieuwste film van de Indiase regisseur Ram ging niet in reguliere distributie in Nederland. Maar de film beleefde zijn wereldpremière op het afgelopen IFFR en ik zou er spijt van hebben als ik hem niet zou noemen. Terwijl een groot gedeelte van Seven Seas Seven Hills zich afspeelt in een bijna verlaten treinwagon die door regenachtig India dendert, ontvouwt de film zich gaandeweg als een groots epos die verhaalt over een liefdesrelatie die eeuwen bestrijkt. Met een hoofdrol voor een rat. Een overdonderende bioscoopervaring.
André Waardenburg
1. The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
2. Green Border (Agnieszka Holland)
3. Sometimes I Think About Dying (Rachel Lambert)
4. The Holdovers (Alexander Payne)
5. Moving (Shinji Sômai, 1993)

Karin Wolfs
1. Here (Bas Devos)
2. Inside the Yellow Cocoon Shell (Thien An Pham)
3. Apple Cider Vinegar (Sophie Benoot)
4. The Substance (Coralie Fargeat)
5. Sur l’Adamant (Nicolas Philibert)
Alexander Zwart
1. Avant-Drag! (Fil Ieropoulos)
Geen officiële Nederlandse bioscooprelease maar in 2024 meerdere keren op meerdere plekken te zien geweest (o.a. IFFR en Queer Film Festival Utrecht), deze documentaire die me terecht misselijk maakte. Over politieke drag, strijdbaarheid en pijn onder lagen make-up.
2. Do Not Expect Too Much of the End of the World (Radu Jude)
Chaos, reflectie, humor, schrijnende ernst, film-in-film en nog veel meer. Met een heerlijke hoofdrol van Ilinca Manolache en haar Andrew Tate-persiflage.
3. Showing Up (Kelly Reichardt)
Klein gedoe en de eindjes aan elkaar knopen in deze lichtvoetige Ozu in Portland, Oregon. Na twee jaar eindelijk in Nederland te zien.
4. Emilia Pérez (Jacques Audiard)
Het kan! Een oudere witte cis heteroman maakt een film over gendertransitie die ook in vorm bij dit onderwerp aansluit.
5. The Substance (Coralie Fargeat)
Heerlijk feministisch statement dat tegen het eind, geheel volgens plan, grandioos uit de bocht vliegt.
Meestrijdend om plek 5: Crossing Istanbul (Levan Akin), All of Us Strangers (Andrew Haigh), Anora (Sean Baker), La chimera (Alice Rohrwacher), Robot Dreams (Pablo Berger), Samsara (Lois Patiño), Future Me (Vincent Boy Kars), Hypnosen (Ernst De Geer), The New Year That Never Came (Bogdan Mureșanu).