How to Have Sex

Vanaf het begin weten we dat er iets mis zal gaan op de zon-, zuip- en seksvakantie van de zeventienjarige Tara en haar twee vriendinnen. In haar debuut filmt Molly Manning Walkers een feestvakantie in thrillerstijl.

Soms word je toeschouwer van je eigen leven. Bijvoorbeeld wanneer er iets ergs staat te gebeuren waar niets meer aan te doen valt, maar het nog niet gebeurd is en daarom alles in principe nog mogelijk lijkt. Denk aan het moment voordat een dokter de mond opent om je het slechte nieuws te vertellen of het moment waarop je je evenwicht hebt verloren maar de grond nog niet hebt geraakt. Je weet wat er staat te gebeuren, maar je kunt het niet veranderen.

Het speelfilmdebuut van Molly Manning Walker neemt deze tussenruimte in. De film speelt zich af in de periode na de eindexamens, wanneer de toetsen zijn ingeleverd en misschien zelfs al zijn nagekeken, maar de resultaten nog niet binnen zijn. Diep van binnen weet Tara (Mia McKenna-Bruce) dat ze haar examens niet gehaald heeft. Maar toch, misschien… Zolang ze niet naar huis belt voor haar uitslagen, is alles in principe nog mogelijk.

Net als ongeveer alle andere Britse zeventienjarigen is Tara naar een Grieks eiland gekomen om te feesten. Tara is de laatste maagd van haar kleine vriendengroep. En, zo hebben haar twee vriendinnen besloten, het is tijd dat daar verandering in komt. Haar maagdelijkheid bevindt zich ook in deze tussenruimte: ze heeft nog nooit seks gehad, maar ze weet dat het, op een zonovergoten eiland vol pubers, niet lang meer zal duren voordat het ervan komt. Zelfs het zwembad heeft de vorm van een penis.

Manning Walker creëert een ingetogen thrillersfeer tijdens hun aankomst op het eiland: het geluid is gedempt, de camera afstandelijk. Dit is niet hoe je een leuke vakantie tussen vrienden filmt. Zo bezetten wij als kijkers dezelfde ruimte tussen ons evenwicht verliezen en vallen. En terwijl de drie vrienden herhaaldelijk “Best! Holiday! Ever!” schreeuwen, weten wij dat er iets ernstig mis zal gaan.

Wat er precies misgaat, is geen verrassing. Manning Walker gebruikt het uitgangspunt van tussenruimten om de nuances van seksueel geweld te portretteren. In eenvoudige bewoordingen fungeert de schemerende eigenschap van hun feestvakantie als een metafoor om het gevoel van de hoofdpersoon, Tara, vast te leggen, die moeite heeft om wat er met haar gebeurt tijdens hun ‘beste vakantie ooit’ verkrachting te noemen. Want zolang ze dat woord niet in de mond neemt, kan ze doen alsof het niet is gebeurd.

Er is nuance te vinden in deze verkenning van schemergebieden – vooral als het gaat om de bedreigingen die dit met zich meebrengt voor de toch al precaire verhoudingen binnen de vriendengroep. Maar er zijn ook momenten die de relatieve onervarenheid verraden van de debuterende regisseur, van wie de eerste speelfilm in grote lijnen de opzet van een korte film volgt. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het volstrekt overbodige einde, dat het verhaal iets te netjes afrondt en er ook nog eens een positieve draai aan geeft.