The Outrun

Een 29-jarige alcoholist vertrekt uit Londen en belandt op een afgelegen Schots eiland: The Outrun vertelt op toegankelijke wijze een intens verhaal. Saoirse Ronan blinkt uit.

The Outrun is een film over vluchten. De 29-jarige Rona strijkt neer op de Schotse Orkney-eilanden waar ze als tiener juist vandaan is gevlucht – weg van haar diep religieuze moeder, weg van haar bipolaire vader. Maar dat drukke leven waar ze in belandde, sleurde haar uiteindelijk omlaag. Want in Londen veranderde ze in een alcoholist die vaak ’s ochtends niet meer wist wat ze de avond ervoor had gedaan, die anderen dronken aanviel, die zichzelf verwondde en bij de Anonieme Alcoholisten belandde.

Vanaf het moment dat Rona aankomt in het stille, prachtige Schotse decor, staat het aantal dagen dat ze nuchter heeft doorgebracht onderin beeld: dit is het verhaal van iemand in remissie.

Rona helpt haar vader op diens enorme erf met de lammeren; ze gaat langs bij haar zeer stichtelijke moeder, probeert contact te leggen met de haar onbekende eilandbewoners. En tussendoor dienen de herinneringen zich aan, soms chaotisch en vluchtig in beeld gebracht, maar dat past bij wat er getoond wordt: hoe Rona zichzelf de maanden voor haar vlucht naar Schotland dronken voerde, in geweld uitbarstte, haar relatie verwoestte. Het zijn soms heftige, intense scènes en toch zorgt regisseur Nora Fingscheidt ervoor dat dit geen al te zware film is.

The Outrun gaat namelijk niet zozeer over de narigheid die Rona meemaakt (en zelf oproept), maar vooral om het overwinnen van tegenslag. Dus: tegenover alle rauwe scènes staan ook mooie, bijna helende beelden van het Schotse landschap. Schokkerige registraties van nare, dronken uitbarstingen worden afgewisseld met zalvende shots van de zee of een uitgestrekte vlakte. Rona is soms paniekerig, maar haar wanhoop escaleert nooit. Nergens wordt de film zo uitzichtloos als de situatie van de hoofdpersoon af en toe lijkt.

Dat heeft iets prettigs, want daardoor is dit een warmbloedig drama geworden, met weliswaar een ernstig verhaal maar toch een zekere lichtheid; een prettig, kalm tempo, een paar grapjes tussendoor. De keerzijde: van alle personages beklijft eigenlijk alleen Rona – een sterke rol van de Iers-Amerikaanse Saoirse Ronan. Haar ouders, haar (ex-)geliefde: het zijn bijfiguren, die te reduceren zijn tot één voornaamste karaktertrek en verder in dienst staan van Rona en haar werdegang. Al dertig dagen geen druppel gedronken, al zeventig, al honderd.

De film heeft uiteindelijk een vrij klassieke mal van vallen-en-opstaan, natuurlijk lonkt de alcohol na een tijdje weer, natuurlijk krijgt Rona een terugslag. De spanningsboog van het geheel staat niet altijd helemaal strak afgesteld. En de mystiek die wordt opgedrongen via voice-overs, zeker in de eerste en laatste scènes, is ook wat geforceerd.

The Outrun had wellicht met een paar ingrepen een hardere, meer indringende film kunnen worden, maar toch: er gaat ook juist kracht uit van Rona die zich gekweld en toch stevig over dat Schotse eiland beweegt. En van wie je geruststellend genoeg weet, terwijl ze naar de zee kijkt waarachter zich haar bruisende vorige leven moet bevinden: ooit zal ze nostalgisch terugblikken op deze hele episode en hoeft ze nergens meer voor te vluchten.