The End We Start From

Het Britse The End We Start From benadert een natuurramp vanuit het perspectief van een kersverse moeder.

Klimaatrampenfilm The End We Start From begint met een shot van een bad dat volloopt. Langzaam zien we het water het beeld vullen en horen we het geluid dempen. Een nogal opzichtig symbolische prelude op een film die subtieler en weerbarstiger blijkt dan deze metafoor doet vrezen.

In The End We Start From (een bewerking van het gelijknamige boek van de Britse auteur Megan Hunter) bevalt een naamloze vrouw (Jodie Comer uit Killing Eve, 2018-22) van een zoontje, Zeb. Tegelijkertijd vindt in het Verenigd Koninkrijk een watersnoodramp plaats. Londen komt blank te staan en de kersverse moeder slaat met haar partner (Joel Fry) en baby op de vlucht. Eerst naar familie op het platteland, later naar een vluchtelingenkamp en uiteindelijk belandt de jonge moeder in een afgelegen Schotse commune.

The End We Start From doet denken aan de actiethriller Children of Men (Alfonso Cuarón, 2006). Ook daar reist een (in dat geval zwangere) vrouw door een Verenigd Koninkrijk onder hoogspanning en botst de noodzaak tot zorg voor het kwetsbare op de ruige realiteit. Maar waar in Cuaróns film het perspectief van de handelende man centraal staat, laten in The End We Start From mannen het collectief afweten. Hier geen heldhaftige redder; het is ieder voor zich doormodderen. Als vanzelf komt de focus daardoor niet op de actie te liggen, maar verschuift de aandacht naar de kleine momenten: het spelen met een baby, een nachtelijk gesprek bij het vuur. Dromerige close-ups versterken het gevoel van intimiteit.

The End We Start From is een film over moederschap, over waarom we eigenlijk kinderen willen en wat voor wereld we voor hen achterlaten. Het is toepasselijk dat enkel baby Zeb bij naam genoemd wordt. Alsof de film wil benadrukken dat hij het is die in deze wereld, bedreigd door klimaatverandering, een toekomst op moet bouwen. Een toekomst die allengs onzekerder wordt.

Maar al die naamloze personages maken de film ook wat ongrijpbaar. Jody Comer zet een uitstekende performance neer, maar de overige rollen ontstijgen nooit het schetsmatige. Dat wreekt zich vooral in de relatie tussen de twee ouders. Wanneer de partners in de loop van de film gescheiden raken en de jonge moeder in (iets te veel) flashbacks terugdenkt aan de start van hun relatie, doet de film een beroep op emotionele betrokkenheid die je als kijker simpelweg niet voelt. Het maakt dat The End We Start From net niet binnenkomt.