Hit Man

Moord, maar niet heus

Hit Man

Een man doet voor de politie alsof hij huurmoordenaar is, maar blijft voor de liefde te lang hangen in die rol, in Richard Linklaters vermakelijke metakomedie.

Het ‘alsof-principe’, noem Gary Johnson (Glen Powell) het: “Gedraag je als de persoon die je zou willen zijn en snel genoeg bén je het ook echt.” En Gary kan het weten. Niet alleen omdat hij professor in de filosofie is, een baan waarin hij zich dagelijks stort op “het eeuwige mysterie van het menselijk bewustzijn en gedrag”, maar ook omdat hij in een bijbaantje regelmatig doet alsof.

Gary is namelijk huurmoordenaar. Of nou ja, hij doet alsof. In opdracht van de politie van New Orleans doet hij zich voor als huurmoordenaar, waarna de mensen die hem inhuren worden gearresteerd.

Gary meet zich daarbij allerlei personages aan, toegespitst op elke potentiële cliënt. Dat wordt een probleem als hij de bloedmooie Madison (Adria Arjona), die haar gewelddadige echtgenoot wil laten vermoorden, vrijuit laat gaan en de twee vervolgens een relatie krijgen. Alleen valt Madison dus niet voor de schuchtere Gary, maar voor zijn zelfverzekerde alter ego Ron. Ook de meeste kijkers zullen hoofdrolspeler Powell (tevens coscenarist, met Linklater) eerder geloven als verleidelijke hunk dan als nerdy docent.

Tijdens het afgelopen filmfestival van Venetië, waar Hit Man in wereldpremière ging, was het de derde film op rij over een huurmoordenaar, na David Finchers stripverfilming The Killer en Harmony Korine’s geflipte trip Aggro Dr1ft. Juist door het huurmoordenaarschap niet serieus te nemen, benadert Linklaters film van die drie waarschijnlijk het meest de ‘realiteit’ ervan.

Want “huurmoordenaars bestaan niet”, verzekert Gary ons in de opening van de film. Tenminste, niet zoals ze in films bestaan, waar je in een schimmig steegje of morsig restaurant een wildvreemde een stapel cash kunt overhandigen om iemand voor je om te leggen. Hit Man gaat dan ook niet over een huurmoordenaar, maar over iemand die een huurmoordenaar spéélt.

De voice-over aan het begin van de film waarin Gary dit allemaal uitlegt, plaatst Hit Man direct op twee benen: zowel een verhaal in de traditie van hard-boiled detectives (en de hedendaagse pendant ervan, true-crime-fictie) als een komisch meta-commentaar daarop. Of: ‘een enigszins waargebeurd verhaal’, zoals de film zichzelf aankondigt.

Hit Man is losjes gebaseerd op een true-crime-reportage van Skip Hollandsworth die in 2001 verscheen in Texas Monthly. Hollandsworth schreef eerder ook het verhaal waarop Linklater Bernie (2011) baseerde en de twee films delen flink wat van hun dna, in hun slapstickachtige en bij vlagen macabere overdrijving van ware gebeurtenissen. En net als die film is Hit Man niet een van Linklaters meest ambitieuze films, maar binnen het kader van zijn meer conventionele werk wél een van de vermakelijkste.