Robot Dreams
Robot bijt hond

Robot Dreams
Melancholieke animatie van de Spaanse filmmaker Pablo Berger over vriendschap.
‘Hoezeer hebben we een ander nodig om ons aan vast te houden, een ander lichaam om ons warm te houden’, schrijft Sylvia Plath in haar dagboeken. In die geest begint Pablo Bergers melancholieke, dialoogloze curiosum ergens in de tweede helft van de jaren tachtig in New York, toen nog het land van boomboxen en betaalbare huren, en in Bergers versie een stad bevolkt door antropomorfe dieren van allerlei pluimage. In een zielloos appartement speelt een hond zonder naam Pong op z’n Atari. ‘Dog’ staat er op de voordeur. Dog woont alleen, de koelkast volgepakt met mac ’n cheese-magnetrondiners. Een leven in suspended animation, met elke ping van de magnetron een stap dichter bij de dood. Hij weet het. Hij wil dat het anders wordt. Wat doet een hond dan? Hij bestelt een robot.
In de klare lijn van de gelijknamige Amerikaanse strip van Sara Varon uit 2007 tekent Robot Dreams – te vertalen als ‘Robotdromen’ maar stiekem misschien ook wel als ‘Robot droomt’ – de opbloeiende vriendschap tussen Dog en robot. Het plezier van de film zit hier in de nostalgische details die het leven in die tijd in New York schetsen: de straattaferelen en de soundtrack – September van Earth, Wind & Fire, Let’s Go van The Feelies – spijkerjacks en Slush Puppies. Misschien speelt er wel meer dan vriendschap, suggereert een visuele verwijzing naar Woody Allens Manhattan (1979), als ze samen op het bankje bij de Queensboro Bridge zitten.
Een trip naar het strand bij Coney Island zet alles op z’n kop. Was de film tot dit moment een stripvariant van taferelen die je uit talloze andere films kent, vanaf nu kiest Robot Dreams een eigen weg. Iedereen die zich hier gefrustreerd voelt door het tempo en vooral de richting die de vertelling kiest, zou zich kunnen afvragen waarom dat is. Misschien kun je aan de mate van frustratie aflezen hoe sterk je geconditioneerd bent door het stramien dat verhalen doorgaans kiezen, met het staccato ritme om je aandacht vast te houden en de quick-fix bij dramatische ongevallen.
De wijsheid van de film is dat Dog langzaam een eigen leven gaat leiden. Dat hij niet per se een ander lichaam nodig heeft om zich warm te houden. Maar ook dat de wereld niet ophoudt bij één vriendschap of één geliefde. Natuurlijk, de meeste mensen hebben andere lichamen nodig. Maar meervoud, liefst. Niet die fixatie op één persoon die je zo kwetsbaar maakt en alle druk op die ander legt. Dat is een van de dingen die je mee kunt nemen uit Bergers film. Op weg, de wijde wereld in.