Sofia Coppola en Cailee Spaeny over Priscilla

Met haar biopic over Priscilla Presley, die haar leven bestrijkt van begin tot einde van haar relatie met Elvis, toont Sofia Coppola opnieuw een coming of age in pasteltinten. “Ik wilde, vanuit het perspectief van de generatie voor de mijne, naar de rol van vrouwen kijken.”

In haar achtste speelfilm keert Sofia Coppola niet alleen terug naar de visuele stijl en gevoeligheid van eerdere films als Marie Antoinette (2006) en The Virgin Suicides (1999), maar herneemt ze ook het thema dat als een rode draad door al haar films loopt: een (late) coming of age.

Priscilla vertelt het verhaal van Priscilla Presley (de vrouw van), gebaseerd op de door Presley zelf geschreven memoires Elvis and Me.

We spreken Coppola op het filmfestival van Venetië, waar de film in wereldpremière ging, samen met hoofdrolspeler Cailee Spaeney (How It Ends, 2018; Pacific Rim: Uprising, 2018), vertolker van de titelrol. Spaeney: “Sofia kan gewoon niet anders dan Sofia Coppola zijn, de films die zij maakt zijn daar een natuurlijk gevolg van.”

Waarom koos je specifiek voor dit verhaal? Sofia Coppola: “Ik ben altijd geïnspireerd door de verhalen van andere vrouwen. Ik wist dat het in de jaren zeventig erg moeilijk was voor vrouwen, het is de generatie van mijn moeder. Het was interessant om te zien hoe de rollen van vrouwen toen zo anders waren dan nu. Terwijl het nog helemaal niet zo lang geleden is. Ik wilde vanuit het perspectief van die generatie, de generatie voor de mijne, naar de rol van vrouwen kijken. Er waren bepaalde verwachtingen waar je als vrouw in die tijd aan moest voldoen, zeker als je een succesvolle echtgenoot had. Het moet Priscilla enorme kracht hebben gekost om Elvis te verlaten.
“Ik was ook verrast door de ongebruikelijke setting van Priscilla’s verhaal. Ik wist niet dat ze nog gewoon naar de middelbare school ging toen ze in Graceland woonde. Ik kan me niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Hoewel ze in een heel ongebruikelijke wereld leefde, waren alle dingen die ze doormaakte universeel, het zijn dingen die we allemaal herkennen. Stel je voor dat je voor het eerst de slaapkamer van een jongen die je leuk vindt binnengaat, maar het is in Graceland!
“Uiteindelijk wil ik altijd weten hoe mensen worden wie ze zijn. Hoe een identiteit gevormd wordt door de keuzes die iemand maakt. Toen ik over het verhaal begon na te denken, dacht ik: ‘Oh, lijkt het niet te veel op Marie Antoinette?’ Maar het is een andere wereld. Ik wilde dit thema verkennen via een personage dat grote levensveranderende momenten doormaakt en uiteindelijk tevoorschijn komt als zichzelf.”

Hoe verhouden de herkenbare visuele kenmerken van je films – het zachte natuurlijke licht, de pastelkleuren, de camera die door de ruimtes lijkt te zweven – zich tot de verhalen die je uitkiest? SC: “Ik laat haar verhaal vanuit haar perspectief zien en omdat ik een vrouw ben weet ik hoe het is om een meisje te zijn dat verliefd is of om moeder te worden. Ik ben in Priscilla’s schoenen gestapt en laat vervolgens het verhaal vanuit haar standpunt zien. Dat is wat ik zo leuk vind aan films: het geeft je de mogelijkheid om te kijken vanuit het perspectief van iemand anders en zo even hun leven te leven. Ik probeer het zo herkenbaar mogelijk te maken en ik heb het gevoel dat alle details je helpen contact te maken met het personage en wat ze doormaken.”
Cailee Spaeny: “Ik denk dat deze thema’s en esthetiek en de manier waarop Sofia ze visualiseert gewoon uit haarzelf voortkomen. Ze zijn ook echt ingebed in het script en de manier waarop ze al haar verhalen vertelt. Het was dus niet nodig om het aan me uit te leggen, zo duidelijk was dit. Zij kan gewoon niet anders dan Sofia Coppola zijn, de films die ze maakt zijn daar een natuurlijk gevolg van. Daar ben ik een groot fan van.”
SC: “Ik vond het erg leuk om deze wereld van Americana binnen te stappen, een soort kitschwereld en stijl waar ik nog niet eerder mee werkte. Al krijgt het natuurlijk, omdat ik het ben, een bepaalde esthetiek en gevoeligheid die in al mijn films terug te vinden zijn.”
CS: “Juist dat visuele aspect – met name de kostuums, het haar en de make-up van mijn personage – hielp mij om te begrijpen waar in haar verhaal we ons bevonden. Omdat we maar dertig draaidagen hadden, raceten we van hot naar her en hebben we alle periodes totaal door elkaar gefilmd: ’s ochtends was ik zwanger en na de lunch was ik vijftien jaar oud. Het was heel moeilijk om niet in de war te raken, om te blijven voelen waar in het verhaal we met elke scène precies zaten. Dus ik heb de kostuums en het haar gebruikt als bakens, om te voelen waar ik me in de boog van het personage bevond. Muziek hielp ook. Muziek speelt niet alleen een grote rol in Sofia’s films, maar ook op haar set. Er stond eigenlijk altijd muziek op, soms zelfs tijdens de opname van scènes zonder dialoog. Extra handig omdat muziek ook een grote rol voor mij speelt als ik me aan het voorbereiden ben op een rol.”
SC: “Ik vind het fantastisch om aan de muziek te werken. Dat is een van mijn favoriete onderdelen van filmmaken. Het helpt enorm om het verhaal en de emotionele toestand van de personages over te brengen. Ik wilde het gevoel van Elvis in de film meenemen, maar Priscilla moest de centrale figuur blijven. Het was interessant om te bedenken welke muziek dat zou kunnen ondersteunen. De band van mijn man, Phoenix, heeft me geholpen met het kiezen van muziek uit die tijd. Zo bouwden we een soundtrack die aanvoelt als kloppend bij de periode waarin de film zich afspeelt.”

Je hebt dit jaar ook een boek uitgebracht, vol met foto’s en aandenkens die je gehele carrière omspannen. Hoe was het om deze materialen en films opnieuw te bekijken? SC: “Tijdens de pandemie ging ik hier goed voor zitten. Ik trok alle dozen met foto’s en dingen die ik had bewaard tijdens het maken van mijn films uit de kast. Het was een leuke ervaring om dat nog eens terug te zien. Ik dacht: wauw, ik heb nu een oeuvre. Meestal sta je daar niet bij stil. Ik vond het gewoon erg leuk om er weer naar te kijken en terug te denken aan alle mensen met wie ik die films samen maakte.
“Bij Priscilla had ik dus meer dan ooit het gevoel dat er een verband was met mijn eerdere films. Het gevoel van: ik doe mijn ding en ik ben in mijn element en hopelijk heb ik de wereld nog iets nieuws te vertellen.” Ze grinnikt: “Mijn vader houdt ervan om zijn oude films opnieuw te monteren. Hij zegt: je zou jouw films opnieuw kunnen doen. Maar voor mij zijn ze wat ze zijn, met fouten en al. Ze zijn ontstaan in een bepaalde situatie. Ik heb het gevoel dat het verschillende fasen van mijn leven zijn, een herinnering aan die momenten. Ze zijn niet perfect, maar ze zijn wat ze zijn.”