Juror #2

Een aanstaande vader wordt opgeroepen voor juryplicht. Zijn schuldgevoel botst op zijn overlevingsinstinct, in deze juridische thriller van de 94-jarige Clint Eastwood.

In elk opzicht leek de ingetogen western Cry Macho (2021) zijn zwanenzang, maar op 94-jarige (!) leeftijd blijkt acteur en regisseur Clint Eastwood nog steeds sterke films in zich te hebben. En ook al heeft Juror #2 niet dezelfde poëtische waarde als het meer nostalgische Cry Macho, Eastwoods 42ste speelfilm als regisseur is alsnog een fascinerende toevoeging aan een indrukwekkend en veelzijdig oeuvre.

Deze rechtbankthriller, over een man die als jurylid worstelt met schuldgevoel, sluit vooral aan bij de latere films van de regisseur, die allemaal draaien om politieke instituten en hun invloed op de levens van burgers.

In Juror #2 raakt aanstaand vader Justin Kemp (Nicholas Hoult) verstrikt in een juridisch dilemma: hij zit in de jury van een veelbesproken moordzaak en komt er tijdens de zittingen achter dat de schuld of onschuld van de aangeklaagde ook voor hemzelf van levensbelang is.

Net als in Sully (2016) en Richard Jewell (2019) draait ook Juror #2 weer om de juiste man op de verkeerde plek. Kemp probeert in eerste instantie goed te doen, maar brengt zichzelf daardoor alleen maar in gevaar. Daarin herken je Eastwoods aanhoudende scepsis tegenover het huidige politieke klimaat. In het universum van Eastwood wordt namelijk te vaak de verkeerde man aan de schandpaal van de Amerikaanse maatschappij genageld. Zo gaan zijn films vaak over helden die het slachtoffer worden van een grillig systeem.

Dat zijn zware thema’s, maar Eastwoods films voelen klein, compact en efficiënt aan. Eastwood is een van de meest economische vertellers in Hollywood en heeft weinig franjes nodig om gedegen en diepgravende cinema te maken die flirt met genre en maatschappelijk commentaar. Zijn late films hebben iets broodmagers, maar juist in die sobere aankleding worden ze rijk, gelaagd en genuanceerd. Ook Juror #2 bevat geweldige scènes, die door hun conceptuele inhoud en simpele verbeelding associaties oproepen met 12 Angry Men (Sidney Lumet, 1957) en Rashomon (Akira Kurosawa, 1960).

Binnen de muren van de rechtbank doet Eastwood ook iets ongewoons voor de zogenaamde chagrijnige, conservatieve stem binnen Hollywood: hij schept een microkosmos van Amerika en viert de meerstemmigheid van de burgermaatschappij waar hij stiekem zo veel van houdt. De tederheid voor alle mensen in deze film is een prachtig statement voor een man die bijna een eeuw in dit land heeft doorgebracht en in die tijd een van dé symbolen is geworden van Amerika’s meest iconische, problematische en utopische idealen.