Inside the Yellow Cocoon Shell

Het indrukwekkende speelfilmdebuut van Thien An Pham is een contemplatieve zoektocht naar zingeving.

“Het bestaan van geloof is ambigu”, merkt Thien (Le Phong Vu) op aan het begin van Thien An Phams speelfilmdebuut Inside the Yellow Cocoon Shell, waarmee hij in 2023 in Cannes de Camera d’Or voor beste debuut won. Die ambiguïteit is de voorwaarde, zoals het gezegde “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk” een voorwaarde is voor Gods bestaan.

Het gesprek over geloof en zingeving dat Thien en zijn vrienden op een terras in Saigon voeren wordt ruw onderbroken (of misschien juist onderstreept) door een dodelijk ongeluk op een paar meter afstand, waar Thien onverschillig naar kijkt. En niet veel later een tweede, buiten beeld, waarbij de schoonzus van Thien omkomt. Haar vijfjarige zoontje Dao komt er zonder een schrammetje vanaf.

Thiens worsteling ergens in te geloven drijft de film. Niet als een voortstuwende motor, maar slingerend langs toevallige ontmoetingen en spoken uit een vorig leven. Samen met Dao reist hij naar de plek waar hij opgroeide om zijn schoonzus te begraven en zijn verdwenen broer te zoeken. Een reis van stad naar platteland, van geraas naar contemplatie en van heden naar verleden. In lange takes en trage zooms bewegen herinnering, droom en realiteit fluïde door elkaar heen.

Net als in het werk van Apichatpong Weerasethakul wiegt Inside the Yellow Cocoon Shell de kijker het schemergebied tussen slapen en waken in. Daar waar tijd en ruimte een andere betekenis krijgen, waar contouren hun scherpte verliezen. Aan het einde van de film wacht geen zingeving, maar ergens in de mist en duisternis, de lijkwades en wikkeldoeken, schuilt wellicht iets om je aan vast te houden.