Weekend

Andrew Haigh creëerde met Weekend een wondermooi liefdesverhaal over twee mannen die elkaar in de loop van twee dagen leren kennen.

Misschien hebben sommige mensen nog steeds moeite met films over affaires tussen mensen die toevallig hetzelfde geslacht hebben, maar Weekend zou zulke ideeën weleens aan het wankelen kunnen brengen. Z’n grote kracht schuilt in zijn ontwapenende oprechtheid.
In de woeste hoogte van een flatgebouw in een buitenwijk van Nottingham begint het herfstweekend van Russell en Glen met een one night stand. Niks ongewoons. Maar daarna ontbijten ze en praten ze, intiem, veel en lang, drinken ze en snuiven ze, praten nog langer, nemen afscheid, maar zien elkaar snel weer en laten met elke zin en beweging hun verdediging zakken. Ze verkennen en vinden elkaar voor het oog van Haighs camera, waarmee de filmmaker zich bewijst als een scherp observator.
Glen en Russell vinden elkaar in de zin dat ze elkaar in die korte tijd door en door leren kennen, of herkennen. En wij hen. Maar het is vooral de herkenning van hun verschillen. Glen is uitbundiger, uitgesprokener over zijn geaardheid dan Russell, die weinig behoefte lijkt te hebben om zich te manifesteren, zij het als homo of anderszins. Toch zou de bereidheid om die verschillen niet uit de weg te gaan, suggereert de film, weleens de beste basis voor hun relatie kunnen zijn. Of die er komt weet niemand en het siert Haigh dat hij niet afsluit met een naïef-optimistische noot.
Weekend resoneert juist dankzij z’n vermogen om behalve dat zeldzame moment van herkenning en zielsverwantschap ook de kleine tragiek te laten zien van levens die zich desondanks in verschillende richtingen bewegen. Is dat erg? Moet er per se iets groters voortkomen uit Glen en Russells ontmoeting? Misschien is de herinnering aan dit wondermooie weekend al genoeg.

Ronald Rovers