Ama Gloria
Als de wereld niet meer om jou draait

Ama Gloria
In close-up filmt Marie Amachoukeli de zesjarige Cléo, die tijdens een laatste zomer met haar nanny Gloria tot het pijnlijke maar ook bevrijdende besef komt dat niet alles om haar draait.
Geweldige ogen heeft ze, de zesjarige Cléo (Louise Mauroy-Panzani). Het zijn grote bruine kijkers achter een bril met dikke glazen. Ze turen bedachtzaam, kijken verkikkerd, verraden een glimpje hoop. Ze huilen meer dan eens dikke tranen.
Alles begint in Ama Gloria met zicht. En Cléo heeft vooral oog voor haar nanny Gloria (Ilça Moreno Zego), die de moederloze Cléo elke avond in bed stopt en haar een zoen voor het slapengaan geeft. Maar dan vertelt Gloria dat ze terug naar Kaapverdië gaat om voor haar twee kinderen te zorgen. Om de pijn te verzachten mag Cléo haar, aanstaande zomer, op de Afrikaanse eilandengroep bezoeken.
We begrijpen de wereld door te kijken hoe Cléo erop reageert. Regisseur Marie Amachoukeli (Party Girl, 2014) filmt Cléo van dichtbij, in een beeldverhouding die weinig ruimte overlaat voor de omgeving. Het is opmerkelijk dat Amachoukeli juist deze inkadering gebruikt om Cléo’s groeiende besef dat de wereld niet om haar draait te verbeelden. Cléo neemt ongeveer het hele beeld in beslag, terwijl ze zich realiseert dat ze niet het middelpunt van Gloria’s universum is.
Cléo heeft de leeftijd waarop ze alles wat ze ziet in context begint te plaatsen. Het kleine huis van Gloria. De verbitterde houding van haar oudste dochter. Er is zeker een neokoloniale onderlaag te vinden in de relatie tussen Cléo en Gloria, wier liefde voor haar oppaskind niet los te denken is van haar economische positie. Maar Amachoukeli bemoeilijkt een eenvoudige neokoloniale lezing, niet het minst omdat Gloria en Cléo echt van elkaar houden. De voortdurend verschuivende machtsverhoudingen tussen beiden zijn slechts enkele van de complicaties in een relatie die, zo leert Cléo gaandeweg, ingewikkelder blijkt te zijn dan ze dacht.
Als coming-of-age is Ama Gloria genuanceerd. De film portretteert de nostalgie van Cléo’s kindertijd niet als een verlangen om simpelweg terug te keren naar vervlogen tijden van eenvoud. Je realiseren dat het leven meer behelst dan jouw wensen alleen doet pijn, maar het besef dat de wereld ingewikkelder is dan je altijd dacht is ook bevrijdend.
Debuterend acteur Mauroy-Panzani doordrenkt haar vertolking van Cléo met een oprechte onschuld. Het is haar blik die van Cléo een invoelbaar personage maakt, zelfs wanneer haar jaloezie de overhand krijgt.