Fremont

Amerikaanse indie over de Afghaanse Donya die in Amerika teksten voor gelukskoekjes schrijft, maar het geluk zelf nog niet heeft gevonden. Tot ze in de auto stapt.

Sweet, sweet, sweet, dit Amerikaanse debuut van de Engels-Italiaans-Iraanse regisseur Babak Jalali. Het verhaal draait om de Afghaanse Donya, die vanwege haar werk voor het Amerikaanse leger halsoverkop Afghanistan moest verlaten toen de Verenigde Staten besloten de Taliban weer vrij spel te geven. Nu in Fremont, net buiten San Francisco, heeft ze slapeloze nachten.

Ze is alleen, ondanks de andere vluchtelingen in haar motel. Misschien ook wel eenzaam. Overdag werkt ze in een fabriek voor gelukskoekjes en nadat de vorige schrijver pats-boem-dood op haar toetsenbord viel – wat zou haar laatste voorspelling zijn geweest? – wordt Donya gepromoveerd tot nieuwe auteur. Omdat de slaappillen van haar psychiater niet helpen en Donya haar leven op de een of andere manier toch een reset moet geven, stuurt ze een persoonlijk gelukskoekje de wereld in.

Voor het grootste deel van z’n bescheiden speeltijd is Fremont een droogkomische (hoewel meer droog dan komisch), ietwat melancholische indie in zwart-wit. De vergelijking met de films van Jim Jarmusch is eerder gemaakt, en terecht. Waarbij Jalali het consequent klein houdt. Geen grote gebeurtenissen, geen dood of huurmoordenaars of vampiers of rijmelende buschauffeurs. Ook die keuze voelt terecht. Ook mooi: in kleine gesprekken met bijfiguren zitten hier en daar ook gelukskoekjes verstopt. Een wijze raad, een mooie observatie, een goeie grap.

Ondanks haar totale gebrek aan expressie leef je mee met Donya, die helemaal alleen in die onbekende wereld een nieuwe koers moet zien te vinden. Pas heel laat in de film dient die zich aan en elke kijker met ook maar een greintje empathie zal blij voor Donya zijn. Want ja, dit is wat je haar gunt. Tot dat moment verzet de film zich tegen elke emotionele beloning en ook dat heeft regisseur Jalali slim gespeeld. Het werkt.