Redactioneel – oktober 2022

Ouwe muppets

Don’t Worry Darling

Nog even over Don’t Worry Darling en het totaal oninteressante gewauwel over Harry Styles. Soms lijken we met z’n allen echt die twee ouwe muppets op dat balkon geworden. Ik doel op journalisten, maar als je naar sociale media kijkt, geldt het voor meer mensen.

Al jaren wordt er door filmjournalisten geklaagd dat er in de Verenigde Staten geen films meer gemaakt worden in het middensegment. Dat er dus alleen films gemaakt worden met een klein budget of met een budget van meer dan honderd miljoen. Die ontwikkeling is er inderdaad. Een van de redenen is dat de benodigde marketingkosten om zulke films genoeg op te laten vallen niet in verhouding staan tot de potentiële opbrengst. Een andere reden is dat films te weinig tijd in de bioscoop krijgen om de investering terug te verdienen. Hoe dan ook, er wordt geklaagd.

Dan verschijnt Olivia Wilde in Venetië met een ambitieuze en flamboyante film die precies aan dat gemis beantwoordt: aanzienlijk budget, géén superhelden en een eigenzinnig verhaal. Een verhaal dat absoluut in de tweede helft uit de bocht vliegt, maar het is onmiskenbaar een ambitieuze film. Die kwaliteiten raken vervolgens totaal ondergesneeuwd in de berichtgeving. Want waar worden de socials door overspoeld? Gespeculeer over de onderlinge verhoudingen tussen de castleden en de regisseur. Stamtafelgeneuzel. Roddeljournalistiek.

Van een afstandje gezien ontstond in Venetië een bizarre vertoning. In de filmfestivalbubbel is het altijd een risico dat journalisten zich laten afleiden door ruis, maar dit keer werd het echt gênant. Hebben journalisten het überhaupt nog door als ze bespeeld worden door marketingstrategen, die als vak hebben om reuring te creëren? Want hoe val je op tussen alle andere films op een festival? Zo dus. Manipulatie 101, lijkt me. Dat dit het debat was dat op sociale media het meest luidruchtig opklonk vanuit Venetië is teleurstellend.

Het lijkt sarcasme dat we naast zulk geneuzel over sterren deze maand pontificaal een koe op de cover hebben, maar dat is toeval. Wat doet er wel toe deze maand? We schrijven over de unieke films van Paul en Menno de Nooijer, over de persoonlijke documentaire Beste meneer Bouterse van Ananta Khemradj, we hebben een naar alle waarschijnlijkheid definitieve maar tot nu toe niet gesignaleerde uitleg van Gouden Palm-winnaar Triangle of Sadness, we schrijven over de filosofie van Mia Hansen-Løve en we staan stil bij het overlijden van Jean-Luc Godard. We schrijven over oude en jonge generaties, zoals over het aanstormend talent van de Eindhovense filmmaker Dwight Fagbamila en van de Palestijns-Nederlandse maker Shariff Nasr. Over de volle breedte van de filmkunst dus. Het gekrakeel van een hitsig journaille vindt u elders.