Femi

De pijn en het verdriet van een vroeg overleden vader dringen zich op nu de jonge Femi zelf vader wordt, in dit veelbelovende debuut van Dwight Fagbamila.

Wat een verademing. Een jonge maker die denkt in licht en kleuren. Die soms met alle overmoed die bij zijn leeftijd en ambitie hoort stilistisch iets te ver doorschiet, maar kom hier met dat Gouden Kalf voor Bravoure.

Femi van Dwight Fagbamila gaat over de 21-jarige Dennis – Femi voor vrienden. Een rol van Yannick Jozefzoon, die net als Fagbamila een stevige eigen signatuur onder de film zet. In de openingsscène zien we zonder verdere uitleg dat zijn vader in een ziekenhuisbed overlijdt en de kleine Dennis de zaal uit rent. Vijftien jaar later rent Dennis nog steeds.

Alle onverwerkte pijn en kwelgeesten van dat vroegtijdige verlies van zijn vader dringen zich op nu Femi zelf vader gaat worden. Maar de relatie met zijn vriendin is beroerd (het is jammer dat de film iets te lang in het midden houdt waarom). Door haar moeder wordt Femi de deur gewezen of er wordt zelfs politie opgetrommeld. Wanhopig vraagt hij aan de Nigeriaanse priester die zijn vader bijstond of hij hem ook wil ‘vervloeken’, om maar te ontsnappen aan de pijn.

Mooi en verrassend is ook hoe de film de culturele context van z’n personages omarmt. Niet alleen is Femi de zoon van een Nederlandse vrouw en een Nigeriaanse man, de film speelt zich volledig af in Eindhoven – Fagbamila’s thuisbasis, hij studeerde in Breda – en dus hoor je ook gewoon het Brabants dialect dat daarbij hoort.

Er klinken een paar dissonanten. Soms halen ietwat platte zinnen de angel uit de sfeer die net met de beelden zorgvuldig is opgebouwd, hoewel dat misschien heel menselijk is: zodra we onze mond opendoen, worden dingen banaal. Maar toch. Femi’s moeder is steeds iets te bozig en dat kan vijftien jaar na de zelfmoord van haar geliefde niet nog steeds dezelfde woede zijn. Al is ze duidelijk ook gefrustreerd over Femi’s recente gedrag ten opzichte van zijn vriendin.

Maar dat zijn details. Fagbamila begrijpt dat de pijn en het verdriet die Femi met zich meedraagt niet steeds benoemd moeten worden. Hij is geen jongen die overal woorden aan geeft, dat is nou juist de existentiële verwarring die hij sinds de dood van z’n vader voelt. Hij heeft er geen woorden voor. Femi is een dolende ziel en Fagbamila en cameraman Aziz Al-Dilaimi laten dat zien in prachtig belichte chiaroscuro-taferelen die de tussenwereld creëren waarin Femi leeft. Nogmaals, soms etaleert de film die stijl iets teveel. Maar: dit is film.