Tori et Lokita

Een pijnlijke kinderfilm voor volwassenen

Tori et Lokita. Foto: Christine Plenus

Met zijn 88 minuten houdt Tori et Lokita het midden tussen een smartlap en een gedegen novelle. Kenners van het oeuvre van de gebroeders Dardenne zullen de vuistslag voelen aankomen, en alsnog trilt de film na.

Hoewel ze hun geboortegrond Luik nooit verlaten hebben – vanaf hun eerste sociaal-realistische fictiefilm vormt de streek steevast hun decor – leken ze de weg kwijt. Althans, dat is het verhaal dat rondging. De twee meest recente films van de Waalse broers Jean-Pierre en Luc Dardenne, La fille inconnue (2016) en Le jeune Ahmed (2019) werden weggezet als inferieure producties, maar dat zegt vooral iets over het niveau dat we klaarblijkelijk van de Waalse broers verwachten.

In hun nieuwe film nemen ze ons mee met de zestienjarige Lokita en de elfjarige Tori, tieners uit Kameroen en Benin die een vriendschap hebben die zo diep gaat als broer en zus. In België hopen ze tegen de klippen op een beter leven te vinden.

Tori heeft al een verblijfsvergunning, Lokita moet nog een stressvolle strijd leveren. Geld verdienen ze met een karaoke-act in een Italiaans restaurant, maar vooral door de drugshandel van de eigenaar. Tussen de carbonara en de caprese door stopt hij ze drugs en adressen toe, zodat de tieners als koeriers op stap kunnen. En na hun avondronde krijgen ze een focaccia toe, als diner.

Wat vanaf de openingsscène opvalt zijn de jonge hoofdrolspelers die, zoals vaker bij de Dardennes, geen film- of acteerervaring hebben. De band tussen ‘grote zorgzame zus’ Lokita (Mbundu Joely) en ‘bijdehand jong broertje’ Tori (Pablo Schils) voelt zo levensecht, dat Tori et Lokita op meerdere momenten nijdig maakt door het misbruik dat er wordt gemaakt van deze twee kinderen, onderaan de sociale ladder. Hoewel dat precies het punt is dat de Dardennes willen maken, roepen ze ook boosheid aan hun eigen adres op. Opnieuw laten ze ons in die val lopen. Opnieuw laten ze ons iets inzien waar we liever van wegkijken.

Met zijn efficiënte lengte van slechts 88 minuten houdt Tori et Lokita het midden tussen een smartlap en een gedegen novelle. Het is een vuistslag die kenners van het oeuvre van de Dardennes in een korte anderhalf uur durende slowmotion op zich af voelen komen. Die voorspelbaarheid haalt de film voor kenners deels onderuit, maar voorkomt niet dat hij alsnog blijft natrillen en een interessant intertekstueel spel aangaat met eerdere Dardenne-titels en -personages.

Door het gebruik van elementen uit suspense- en avonturenfilms is Tori et Lokita te zien als een kinderfilm die net als zijn elf- en zestienjarige hoofdpersonen veel te vroeg volwassen is geworden. Over kinderen die vindingrijk moeten zijn om te overleven, omdat niet alle levens van leeftijdsgenootjes netjes gedoseerd spannend zijn met luchtige intermezzo’s. De pijnlijke avonturen van Tori et Lokita vormen de kinderfilm die je als ouder helemaal niet aan je kinderen wilt laten zien.