Redactioneel – Juni 2022

Teek

The Souvenir: Part II

De releaselijst voor de zomer ziet er op dit moment nog mager uit, maar juni wordt een mooie filmmaand. Niet in de laatste plaats door de eerste twee titels die in het kader van Eye’s Previously Unreleased vertoond gaan worden. Let op: slechts een paar keer.

Om een idee te krijgen van het soortelijk gewicht van Cristi Puiu’s Malmkrog: lees het interview dat Hugo Emmerzael in februari 2020 met Puiu in Berlijn had, waarin de man zowat profetische gaven blijkt te hebben. Puiu gebruikt in Malmkrog het verleden om naar de toekomst te kijken en hij is niet onverdeeld optimistisch. De tweede titel is The Souvenir: Part II, dat Joanna Hogg op haar eigen leven baseerde en dat net als het eerste deel in het jaar van verschijnen door het Britse blad Sight and Sound werd uitgeroepen tot beste film van dat jaar. Roosje van der Kamp vraagt zich af wat de autofictie van The Souvenir betekent voor cinema, een medium dat geen duidelijke ik-vorm kent.

Eigenlijk wilde ik het hier over nicecore hebben – films en series waarvan de plot wordt voortgedreven door vriendelijkheid (zoals Paddington 2 en Ted Lasso) in plaats van conflict, als een al dan niet geloofwaardige tegenkracht voor geweldverheerlijking en cynisme. Maar de films en series van deze maand eisen de aandacht op en nicecore they are not. “Dit is mijn wereld”, zei David Cronenberg over Crimes of the Future. Een wereld “waarin de geest niet per definitie superieur is aan het lichaam, bewustzijn niet aan onderbewuste, mens niet aan virus”, schrijft Kees Driessen, die met de maker in gesprek ging. Gezelligheid alom.

Speak No Evil kan hier dan niet onvermeld blijven, de film waarvan verscheidene critici na vertoning op Sundance zeiden dat ze deze ‘echt nooit meer’ willen zien. ‘Een perverse kruising tussen Borgman, Funny Games en het grimmigste werk van Lars von Trier’, schrijft Alex Mazereeuw over de ‘voortreffelijke horrorfilm’ die zich ‘als een duivelse teek onder de huid nestelt’. Deens van signatuur maar nota bene deels in Nederland gefilmd, met Karina Smulders en Fedja van Huêt als het pure kwaad. Nog gezelliger wordt het bij het programma Cinema Ecologica III in Eye, waarin filosoof Lisa Doeland pleit voor therapeutisch doemdenken, omdat we dan tenminste onze ogen openen voor de ravage die we aanrichten.

Maar we eindigen met een hele andere therapeutische revolutie: het louterende optimisme van Undone. Geschreven door Bojack-scenarist Kate Purdy en geregisseerd door Nederlander Hisko Hulsing. Een serie van slechts acht korte afleveringen waarin de sciencefiction van tijdreizen wordt ingezet om de wonden van verschillende families te helen. Een emotionele achtbaan die het lukt om toch luchtig van toon te blijven.

In juli en augustus is er genoeg tijd om vanwege de drukte op vliegvelden te stranden. Juni is de maand om in de bioscoop te stranden.