Dansplaining #10
De ontwapenende charme van Ted Lasso
Dan Hassler-Forest zoekt als de Indiana Jones van de filmwetenschappen maandelijks naar de actualiteiten, de verborgen betekenissen en geheime kamers van de filmgeschiedenis.
“Be curious, not judgmental.” In de achtste aflevering van het tiendelige eerste seizoen van Ted Lasso citeert de hoofdpersoon dichter Walt Whitman. De Amerikaanse Lasso is naar Engeland gehaald om voor het eerst in zijn leven een voetbalteam te coachen. Overal treft hij argwaan en cynisme, en dat is niet verwonderlijk: de nieuwe eigenaar blijkt hem te hebben aangesteld om het team te laten falen.
Maar Ted is een underdog zoals we die wel vaker zien in het mooie genre van de sportfilm. Daarin smullen we van personages die door hum omgeving worden onderschat, maar altijd tot meer in staat blijken dan werd vermoed. Meestal ligt de nadruk daarbij op de individuele sporter: de aan lager wal geraakte bokser, de witte basketballer die wél blijkt te kunnen springen, het meisje dat een schaakgenie blijkt te zijn. We juichen het individu toe dat ondanks alles triomfeert over het systeem en als winnaar uit de bus komt.
Ted Lasso behoort tot een schaarsere variant binnen het genre: dat van de coach die een team bij elkaar weet te brengen. In (moderne) klassiekers als The Bad News Bears (2005), Hoosiers (1986), Slap Shot (1977), Miracle (2004), en de magistrale tv-serie Friday Night Lights (2006-11) gaat het niet zozeer om individualisme, maar om het belang van samenwerking en gemeenschap. De figuur van de coach heeft hierin meer weg van de charismatische leraren uit films als Dead Poets Society (1989), Dangerous Minds (1995) en het onvolprezen The School of Rock (2003): de coach is in staat om de grote ego’s in te dammen en onzekere talenten juist het nodige zelfvertrouwen te geven. Het zijn leiders die niet hard en meedogenloos zijn, maar die juist verbinding en saamhorigheid uitdragen.
Ted Lasso, te zien op Apple TV+, valt duidelijk binnen dit stramien en trekt het zelfs nog wat verder door. Het motto van de titelheld is dat het hem niet uitmaakt of ze wedstrijden winnen zolang hij zijn spelers als mens helpt opbloeien. Voor een voetbalcoach is dit natuurlijk vloeken in de kerk. Maar langzaam zien we zijn omgeving besmet raken door zijn bijna kinderlijke oprechtheid en ontembare optimisme – vooral wanneer het team met deze instelling juist beter in staat blijkt om wedstrijden te winnen.
Zo raakt Ted Lasso precies de snaar van verbinding, compassie en solidariteit die we op dit moment zo goed kunnen gebruiken. Te midden van de eindeloze aanvoer van series waar het cynisme van af druipt, voelt het hilarische en ontroerende Ted Lasso als een opluchting. Zelden kom je een serie tegen die bovenal wil laten zien dat mensen meer zijn dan wat ze van buitenaf lijken en dat eerlijkheid het langst duurt.
In tijden van angst, polarisering en sociale isolatie is de ontwapenende charme van Ted Lasso een cadeautje. En Whitmans woorden resoneren zo omdat deze serie ons eraan herinnert dat we er vaak beter aan doen om elkaar het voordeel van de twijfel te geven dan de ander bij voorbaat af te serveren. Wees nieuwsgierig naar elkaar en oordeel niet te snel. Dan komen we er wel.