Zwarte gaten: Mischa Kamp zag eindelijk Breakfast at Tiffany’s

We hebben ze allemaal op ons To Do-lijstje staan: van die klassiekers waar je nooit aan toekwam. Mischa Kamp zag eindelijk Breakfast at Tiffany’s van (1961) Blake Edwards.

Mischa Kamp is regisseur. Na de korte films Zwijnen en De Sluikrups maakte ze in 2005 haar speelfilmdebuut met Het Paard van Sinterklaas, twee jaar later gevolgd door Waar is het paard van Sinterklaas? In februari 2012 ging haar nieuwe familiefilm Tony 10 in première, over een jongetje dat het koningshuis inschakelt om zijn ruziënde ouders weer bij elkaar te brengen.

"Ik dacht dat Breakfast at Tiffany’s een stoute film zou zijn waarin Audrey Hepburn een man zou verleiden tot een diamantkraak in Tiffany’s, zo’n sjieke juwelier. Dat het een romcom was, wist ik niet. Ik keek de film samen met anderen, op oudejaarsmiddag in een huisje in de Steenwijkse bossen, in een keuken op een ienie-mienie-tv-tje, terwijl daarnaast iemand oliebollen stond te bakken.
Audrey Hepburn speelt in Breakfast at Tiffany’s een excentriek meisje in New York. Als ze ’s ochtends vroeg bij haar appartement aankomt, wordt er kort daarna aangebeld door haar nieuwe buurman, die geen sleutel heeft. Zij is licht hysterisch en kletst aan één stuk door. Zo weet hij in no time dat ze andere mannen geld aftroggelt en een nachtmens is. Ze noemt hem steeds Fred omdat hij op haar broer lijkt die zo heet. Het is zo’n film waarbij je 90 minuten gespannen toekijkt hoe twee mensen langs elkaar heen lopen terwijl je vanaf de eerste minuut weet dat ze voor elkaar bestemd zijn. Ze heeft ook een poes, een rode kater, die boven op hem springt: dat werkt als een trein, heel grappig.
In films gaat het nooit om het karakter van het dier. Het gaat altijd om de mens die daarbij hoort. Die poes staat symbool voor hoe moeilijk het voor haar is om zich aan iets of iemand te hechten. Dieren hebben ook komische kwaliteiten. In Waar is het paard van Sinterklaas? heeft Bram, het indianenvriendje van Winky, een hond die te groot voor hem is. Als hij daarmee gaat wandelen, trekt die hem half omver. Met dieren gaat er altijd iets mis.
Aan het eind van Breakfast at Tyfanny’s gooit Audrey Hepburn haar poes uit de taxi. Het regent dan natuurlijk. Dan volgt een prachtige dialoog, waarin ‘Fred’ zegt dat Audrey altijd voor zichzelf en iedereen weg rent en dat ze dat niet moet doen. Ze stapt uit, op zoek naar haar poes, die ze als een verzopen katje terugvindt. Als ze daarna de blik van ‘Fred’ kruist, gaan ze zoenen, met het kopje van de verzoepen poes tussen hen ingestoken.
Ik was niet ontroerd, maar dat kwam misschien ook door de setting. Ik heb dat eerder in de bioscoop, waar je de muziek en het geluid goed hoort. Ik dacht nog: ‘Als iemand zo mijn films gaat kijken, in een keuken op een schermpje van 30 bij 30 cm; dat lijkt me niet prettig.’ Het mooie was wel dat we ons door de sjieke jurken, hoedjes en halssnoeren van Audrey Hepburn lieten inspireren om ons toch nog op te dirken voor oudjaarsavond. Zonder de film was dat niet gebeurd."

Karin Wolfs | foto Geert Snoeijer