Poker Face

In de verrukkelijke serie Poker Face treedt Natasha Lyonne als gewiekste amateurdetective in de voetsporen van fameuze tv-detectives als Jessica Fletcher en Columbo. De serie van Rian Johnson vindt een perfecte balans tussen ‘prestige’ en ‘ouderwetse’ televisie.

We zijn de afgelopen jaren bedolven onder zogenaamde ‘prestige-tv’, oftewel: series die in alle departementen hoogwaardige kwaliteit nastreven. Van de grote drama’s van deze tijd (Succession, 2018-23; Better Call Saul, 2015-22; BoJack Horseman, 2014-20) tot plechtstatige miniseries met grote filmsterren (Mare of Easttown met Kate Winslet, 2021; Julia Roberts in Homecoming, 2018-20): alles draaide vooral om zo veel mogelijk ‘prestige’. Dat levert weliswaar (meestal) kwaliteit op, maar in dat sterrenrestaurant groeide toch ook de behoefte aan iets eenvoudiger maaltijden.

De tijd van series die moeiteloos acht à tien seizoenen liepen, ligt inmiddels grotendeels achter ons. Streamingdiensten investeren liever in zoveel mogelijk nieuwe producties om abonnees binnen te hengelen, en daarvoor hebben ze op z’n minst een grote naam nodig, een belangrijk of bekend thema, en een duidelijke, liefst zo kort mogelijke verhaalstructuur. Zeker, in Amerika zijn langlopende series als NCIS (vanaf 2003) en Young Sheldon (vanaf 2017) nog altijd razend populair, maar in de ‘prestigewereld’ werden series met een vast ritme en meerdere seizoenen steeds vaker een zeldzaamheid.

Terwijl die behoefte onder kijkers niet is afgenomen. Op de Amerikaanse Netflix domineerde advocatenserie Suits (2011-2019) deze zomer bijvoorbeeld wekenlang de hitlijsten van best bekeken series. Opmerkelijk, voor een niet bovengemiddeld goede, luchtige dramaserie die negen (!) seizoenen liep. Blijkbaar is er nog altijd behoefte aan ouderwetse ‘comfort-televisie’.

Dat lijkt regisseur Rian Johnson als geen ander in de gaten te hebben gehad. Samen met hoofdrolspeler Natasha Lyonne (Russian Doll, 2022) bedacht hij een plan voor een komische serie die een eerbetoon moest worden aan klassieke tv-detectiveseries als Columbo (1968-2003) en Murder, She Wrote (1984-96), maar dan met een moderne twist. Dat kun je Johnson wel toevertrouwen: hij revitaliseerde eerder met veel succes al het Agatha Christie-achtige moordmysterie in Knives Out (2019) en vervolg Glass Onion (2022), en hij wist zelfs een geheel eigen(wijze) draai geven aan de eindeloze Skywalker-saga in Star Wars: The Last Jedi (2017).

Het resultaat is Poker Face, een tiendelige serie met Lyonne als ‘menselijke leugendetector’ Charlie Cale. Geen detective volgens het boekje, maar ‘gewoon’ een kelner in een casino. Maar dan wel met één heel handige eigenschap: een soort zesde zintuig voor mensen die liegen. Hartstikke nuttig natuurlijk, totdat Charlie één leugen te veel doorziet en problemen veroorzaakt met de maffia-achtige familie van haar baas Sterling Frost, Jr. (Adrien Brody). In de openingsaflevering lopen de zaken dusdanig uit de hand dat Charlie op de vlucht moet slaan.

Het leidt Charlie kriskras door Amerika, waarbij ze als een magneet moorden, ongelukken en sterfgevallen lijkt aan te trekken; telkens is ze op een of andere manier betrokken bij een dader of slachtoffer. Een heel handig plotmechanisme voor een ‘zaak van de week’-serie, waarin Charlie als veredelde amateurdetective telkens door een nieuwe zaak struikelt. In tegenstelling tot veel hedendaagse series duiken de meeste personages hier hooguit één aflevering op, waarna Charlie verder trekt (of vlucht) naar een volgende locatie. De enige rode draad in de serie is het continue kat-en-muisspel tussen Charlie en beveiliger Cliff (Benjamin Bratt), die belast is met de taak haar af te leveren bij haar voormalige werkgevers.

Die ‘zaak van de week’-opzet maakt Poker Face een feest der variatie, of het nu gaat om de locaties, het sterfgeval van de week of de vele fijne gastacteurs (onder meer Ron Perlman, Cherry Jones, Hong Chau en Nick Nolte komen opdraven). Showrunner Johnson regisseerde zelf de eerste twee en de een-na-laatste aflevering, maar gaf de regie verder uit handen aan jonge (indie)regisseurs. Met succes, want Poker Face voelt ook visueel aangenaam fris en gevarieerd.

Het maakt Poker Face tot een van de plezierigste series van het jaar, waarin ‘traditionele’ tv-elementen (op zichzelf staande afleveringen, een ‘zaak van de week’, de gaststerren) in een modern ‘prestigejasje’ worden gestoken (sterke cinematografie, hoge production value). Dat alles bij elkaar gehouden door de altijd fenomenaal energieke Lyonne, die een gedroomde hedendaagse reïncarnatie is van legendarische tv-detectives als Fletcher en Columbo. Een tweede seizoen is inmiddels in productie. Wat ons betreft komen daar de komende jaren nog talloze seizoenen bij. We kunnen best wat meer vertrouwd plezier gebruiken.

Poker Face is te zien op SkyShowtime (VoD).