Manodrome

Na The Wound schetst de Zuid-Afrikaanse regisseur John Trengove opnieuw een schokkend portret van mannelijke isolatie in Manodrome.

Je hebt een “verblindende schoonheid” in je, krijgt Ralphie te horen van groepsleider Dan, maar ook “een rampzalige macht om te creëren en vernietigen”. Ralphie, verbolgen over het leven, slikt het voor zoete koek.

De Zuid-Afrikaanse regisseur John Trengrove opent zijn tweede speelfilm Manodrome met een schets van waarom Ralphie (Jesse Eisenberg) zo vatbaar is voor de verlokkingen van de celibate mannengroep rond mannelijkheidsgoeroe ‘Dad Dan’ (Adrien Brody). Terwijl hij en vriendin Sal (Odessa Young) hun eerste kind verwachten, een gebeurtenis waar ze bepaald nog niet klaar voor lijken, is Ralphie onlangs ontslagen. Hij scharrelt wat inkomen bij elkaar als chauffeur in de gig-economie en hangt intussen zo veel mogelijk rond in de sportschool, waar hij met jaloezie (en wellicht ook onderdrukte andere gevoelens) kijkt naar de opgepompte lichamen van andere mannen.

In zijn speelfilmdebuut The Wound (2017) schetste Trengove een rigoreus beeld van wat mannelijkheid betekent binnen de Zuid-Afrikaanse xhosa-traditie. In Manodrome past hij dezelfde logica toe op laat-kapitalistisch Amerika. Maar het resultaat is minder overtuigend, hoewel Trengove opnieuw een sterke, drukkende sfeer weet neer te zetten en enkele briljante momenten creëert. Dat laatste vooral dankzij het intense spel van Eisenberg, opnieuw gecast als het passief-aggressieve mannetje vol opgekropt ressentiment dat hij sinds The Social Network (2010) al vele malen speelde, maar zelden zo dierlijk als hier. En dankzij een aalgladde Adrien Brody als ‘Dad Dan’.

Het is makkelijk om lijntjes te trekken naar eerdere (en betere) films met vergelijkbare thematiek – Manodrome is al omschreven als een Fight Club (1999) voor de incel-generatie, of een Taxi Driver (1976) voor de Uber-maatschappij. Die links legt Tengrove zelf ook vrij nadrukkelijk, onder meer door van Ralphie daadwerkelijk een rideshare-chauffeur te maken. Maar de tijden zijn veranderd sinds Fight Club (dit jaar 25 jaar oud); een update is meer dan welkom. Zelfs een gemankeerde als Manodrome.

Het interessantste aan de film is iets dat niet zo aan het oppervlak ligt. Het lijkt erop dat Trengrove een vorm van radicalisering die in werkelijkheid vrijwel geheel online plaatsvindt – binnen online praatgroepen en fora – in zijn film een fysieke realiteit maakt. Daarmee benadrukt hij de absurditeit ervan. Het is een lijn die net niet vet genoeg aangezet wordt om te beklijven, maar die Manodrome toch de benodigde eigenheid geeft.

Manodrome is vanaf 10 april 2024 te zien op Pathé Thuis (VoD).