Longlegs

Zijn rol als satanische ‘seriemoordenaar’ in horrorfilm Longlegs is in veel opzichten typisch Nicolas Cage. Toch zagen we hem niet eerder zo eng.

Er zit een shot in Longlegs dat me enkele dagen na het zien van de film nog altijd achtervolgt. Hij zit in een scène die op het oog niet eens heel angstaanjagend is, halverwege deze horrorfilm die bol staat van de ontregelende beelden.

Een FBI-agent praat zijn collega’s bij over een nieuwe ontwikkeling in de moordzaak waarin ze al tijden geen stap verder leken te komen. Op een klein tv’tje zien we op de achtergrond een stilstaand, korrelig shot van de mogelijke dader, een door Nicolas Cage gespeelde mafklapper met een voorliefde voor het satanische. Het gezicht is spierwit, geplamuurd haast, het haar al decennia niet meer verzorgd. Het beeld blijft minutenlang stilstaan, waardoor het haast lijkt alsof de duivel meegluurt, en zich niet alleen aan de personages maar ook aan ons opdringt.

Het manische is voor Cage natuurlijk niets nieuws. Het is inmiddels een cliché om weer te beginnen over ‘Cage Rage’ en de vele internetmemes waarin op liefdevolle dan wel ironische wijze de draak wordt gestoken met de kenmerkende intensiteit van de acteur. Interessanter is het om te zien hoe Cage die manie telkens weer boeiend maakt, door op nieuwe manieren te spelen met onze verwachtingen van die typische Cage-gekte.

Cage zet die veelzijdige manie de laatste jaren steeds vaker in voor interessante samenwerkingen met eigenzinnige, jonge regisseurs. Waar Cage jarenlang vooral opdook in actiefilms in het C-segment, kiest hij de laatste tijd in toenemende mate voor meer ‘elevated’ genreprojecten. Hij speelde een brave professor die opduikt in andermans dromen (Dream Scenario, 2024), een solitaire varkensvriend (Pig, 2021) of een weduwnaar die met kettingzaag achter een groteske sekteleider aan zit (Mandy, 2018). Zelfs meer inwisselbare producties als Renfield (2023; Cage als Dracula) en Sympathy for the Devil (2023; Cage als roodharige wraakengel) verheft hij, voornamelijk door een zekere ongrijpbaarheid toe te voegen aan die rollen.

Zijn kenmerkende manie giet hij daarbij voortdurend in nieuwe vormen. Nicolas Cage is Nicolas Cage, maar binnen dit glorieuze subgenre is geen rol hetzelfde, vooral omdat Cage steeds vaker zelfbewust speelt met zijn eigen persona (zie bijvoorbeeld metakomedie The Unbearable Weight of Massive Talent, 2022). Om vervolgens te schakelen naar een extreem genuanceerde hoofdrol, zoals in post-apocalyptische thriller Arcadian, die eind augustus in de bioscopen draait, met Cage als een vader die met zijn twee zoons probeert te overleven in een wereld vol monsterlijke insecten.

Brabbelen
Maar in deze ‘Summer of Cage’ is het vooral het voortreffelijke Longlegs dat overdondert, omdat de Cage-manie in deze horrorfilm enger en sadistischer is dan ooit. Wat helpt, is dat regisseur Oz Perkins lang wacht met de volledige onthulling van de door Cage gespeelde ‘seriemoordenaar’ Longlegs (ook in de trailers was Cage amper te zien). We horen hem hooguit brabbelen, met veel speeksel en op net iets te hoge toon, wanneer hij in het hoofd probeert te kruipen van FBI-agent Lee Harker (geweldig intense hoofdrol van Maika Monroe). Zij is belast met het onderzoek naar Longlegs, die ogenschijnlijk brave gezinshoofden met occulte boodschappen lijkt aan te zetten tot gruweldaden.

De wereld die Perkins creëert is asgrauw en ontdaan van kleur, aangezien het kwaad hier altijd loert. Dat kwaad krijgt, ondanks de aanwezigheid van Cage, nooit echt één gedaante, maar is veelkoppig en anoniem, op een haast bovennatuurlijke manier. De atmosferische film, die nauwelijks leunt op schrikeffecten of gorigheid, beklemt vanzelf, al lang voordat we goed en wel begrijpen wat Longlegs nu eigenlijk uitspookt. Longlegs is een film waarin je het kwaad haast kunt voelen, maar nooit helemaal kunt vatten.

Cage is de voornaamste manifestatie van dat onbestemde kwaad als die ietwat groteske figuur die gaandeweg steeds enger wordt, vooral omdat hij lijkt te peuren in zijn duisterste instincten als acteur. Als Cage in de film tergend langzaam ‘Happy Birthday’ zingt, denk je niet aan memes, maar wil je deze figuur vooral zo snel mogelijk vergeten. Zijn personage had een horrorkarikatuur kunnen worden, maar Cage maakt het met zijn toewijding aan de bovennatuurlijke krankzinnigheid doodeng, vooral omdat er (weliswaar op een verwrongen manier) toch ook iets menselijks aan Longlegs blijft kleven.

Maar aanstekelijk of grappig, dat is de Cage-manie in Longlegs zeker niet. Cage knijpt met veel satanische toewijding onze keel dicht en creëert op die manier – voor de zoveelste keer – een onvergetelijk personage.