Renfield

Een toxische relatie tussen een bloeddorstige graaf en zijn dienaar: in de horrorkomedie Renfield gaan alle remmen los. De ster van het geheel: Nicolas Cage.

Onlangs was Nicolas Cage te gast bij The Late Show with Stephen Colbert en werd hem gevraagd wat zijn favoriete films uit zijn eigen oeuvre zijn. Het antwoord was opvallend, vooral als je bedenkt welke titels Cage allemaal niet noemde.

Niet: roemruchte actieblockbusters als Face/Off en The Rock. Niet: het meesterlijke Adaptation, waarin hij een voortreffelijke dubbelrol speelt die hem een Oscar-nominatie opleverde. Niet: Wild at Heart, zijn samenwerking met David Lynch. Niet: Leaving Las Vegas, waarvoor hij een Oscar won.

In plaats daarvan noemde Cage vijf meer obscure titels, waaronder het heerlijk doorgedraaide horrorwerk Mandy, het hoogst originele Pig over een kluizenaar en zijn varken en het intens zwaarmoedige Bringing Out the Dead. Cage onderstreepte dus nog maar eens dat hij films niet beschouwt zoals de meeste critici dat doen.

Als Cage al een poetica heeft, is die de afgelopen tien, vijftien jaar steeds duidelijker in het teken komen te staan van het afwijkende. Hoe raarder, hoe beter, lijkt regelmatig het uitgangspunt van zijn werk – al speelde hoogstwaarschijnlijk ook mee dat Cage wegens geldproblemen jarenlang veel rollen wel moest accepteren. Hoe het ook zij, zijn oeuvre is een soort kunstwerk op zichzelf geworden: een ode aan overacteren, volgestouwd met B-films waarin hij vrijelijk schmierde en tierde.

In die zin is Renfield een typische Cage. Deze horrorkomedie is van begin tot eind over de top, met een grotesk verhaal in de vijfde versnelling. Dat verhaal komt hierop neer: R.M. Renfield (Nicholas Hoult) werkt al eeuwen voor de bloeddorstige graaf Dracula (Cage), die hij van lichamen moet voorzien waar Dracula bloed uit kan zuigen. En dan, op een dag, heeft Renfield er genoeg van. Maar ontkomen aan Dracula blijkt een ingewikkeld karwei.

Dracula en Renfield hebben wat tegenwoordig een ‘toxische relatie’ wordt genoemd – een van de grappige manieren waarop het klassieke Dracula-personage, dat ook lekker nostalgisch wordt geïntroduceerd, een hedendaags discours wordt ingesleurd. Dat werkt, ook omdat alles effectief snel gaat: vlugge montages van de straten van New Orleans, wat drukke en zeker niet te zware muziek, veel felle kleren, een voice-over erbij, en Cage die zich helemaal uitleeft als Dracula. Hij is sinister, overdreven en grimmig komisch. Voornaamste eigenschappen: permanent wijd open gesperde ogen, gebrulde oneliners over de werelddominantie die hij beraamt. Met verwond gezicht, hunkerend naar nieuw mensenvlees, draagt Dracula aan Renfield op om wat nonnen of cheerleaders voor hem te regelen, of anders gelukkige toeristen. Want: denk niet dat de graaf geen smaak heeft.

Het is allemaal heel erg Cage, ja, maar niet eens heel véél Cage. Rondom Dracula en Renfield is namelijk een wat mager actieplotje geweven dat draait om de lokale maffia, een gecorrumpeerde politieafdeling en één rechtschapen agent (Awkwafina). Er volgen wat schietpartijen en gevechten, de agent en Renfield worden verliefd, helpen elkaar, nemen het op tegen de maffia. Allemaal vrij tamme scènes, in wezen niet anders dan veel modale actiefilms – de plot, de toon, de spanningsboog, alles volgt hierbij een bekend patroon.

Is dat per se erg? Nee. Maar je voelt aan Renfield dat er ook op een groot publiek gemikt wordt, het had allemaal nog raarder gekund, zowel visueel als qua spel nog wilder, met een nog grotesker plot. Nu is het een wat onevenwichtig huwelijk tussen afwijkend en gewoontjes. Net als het allemaal wel erg geijkt aan gaat voelen, duikt Dracula gelukkig weer op voor een nieuwe flard absurdistische overdrive.

Of Cage dit ooit een favoriet zal noemen? Geen idee. Maar hij onderstreept in Renfield hoe dan ook dat acterend ontsporen een uniek talent blijft.