Aaron Rookus en Wander Theunis over Goodbye Stranger

Het energieke Goodbye Stranger toont het leven van playlist curator Paul. Wanneer een promotie wankelt, ontstaat twijfel aan zijn ogenschijnlijk perfecte leven. “Het is een film over dat zoekende dat je als twintiger hebt, je totaal verliezen in alles wat je denkt nog te moeten willen.”

Het is zo’n beetje het eerste wat je op de Filmacademie te horen krijgt. Een film vol met popmuziek op de soundtrack? Vergeet het maar. De muziekrechten reiken ver boven het gemiddelde Nederlandse budget. En zelfs als dat lukt, dan nog kunnen rechthebbenden het uitbrengen van je film in de war te schoppen. Martin Koolhovens telefilm Suzy Q (1999) lag om die reden jarenlang ongezien op een plank.

Toch lukte het regisseur Aaron Rookus en scenarist Wander Theunis om precies zo’n film te maken. Goodbye Stranger speelt zich af in de muziekindustrie – hoofdpersoon Paul werkt bij de Amsterdamse afdeling van de fictieve streamingdienst Apollo – en is een film vol popmuziek. Alles komt voorbij: van ‘London Calling’ van The Clash tot Benny Hesters ‘No the End Is Not Here’ en van Coldplay tot een gevoelige uitvoering van Smash Mouths monsterhit ‘All Star’.

Het regelen van de muziekrechten was geen makkelijke klus, beaamt Theunis tijdens een videogesprek. “Volgens mij hebben we wel duizend nummers overwogen. Vaak waren ze niet beschikbaar of niet betaalbaar. Maar ik ben erg blij met wat er in de film is gekomen.” Rookus vult aan: “Sommige muziekkeuzes, zoals die uitvoering van Coldplay, zaten al in het scenario. Andere zijn echt last-minute ontstaan. Editor Annelies van Woerden had bijvoorbeeld een nummer tijdelijk onder een scène gezet, omdat dat privé voor haar een speciale betekenis had. Maar uiteindelijk zei ze: het werkt zo goed dat het erin moet.”

Bioscoopdebuut
Ik spreek Theunis en Rookus enkele dagen na de première van Goodbye Stranger op het afgelopen filmfestival van Rotterdam. Voor beiden een bijzonder moment, omdat Goodbye Stranger hun eerste bioscoopfilm is.

Theunis schreef eerder onder meer de televisiefilm In limbo (2018) en de korte films Dirty Talks (2020) en Happy New Year (2018), die hij samen met Brandon Grötzinger ook regisseerde. Ook Rookus is al een tijdje bezig. Sinds zijn afstuderen aan de HKU in 2008 bouwt hij aan een oeuvre waarin de interactie tussen mensen centraal staat. Vaak met succes: Ariane Schluter won in 2016 een Gouden Kalf voor haar vertolking in Rookus’ One Night Stand Een goed leven (2015).

Producent Laurette Schillings benaderde Theunis in 2016 met het plan voor een muziekrijke film, vertelt de scenarist. “Ik was net afgestudeerd aan de Filmacademie en deed wat freelance klusjes voor productiemaatschappij Topkapi. Ik heb een zwager die in de muziekindustrie werkt en het leek me interessant iets met die omgeving te doen. Dat paste goed bij Laurette’s plan.”

Goodbye Stranger kwam tot stand dankzij een innige samenwerking tussen regisseur en scenarist, die zo’n zes jaar besloeg. Theunis gaf het startschot voor het verhaal: “Ik was altijd al fan van films als Almost Famous [2000], High Fidelity [2000] en Garden State [2004], waarin muziek een belangrijke rol speelt. Dus deze opdracht was een soort droom die werkelijkheid werd.”

Rookus was juist erg gegrepen door de thematiek rond twintigers in de grote stad. Hoofdpersoon Paul (Martijn Lakemeier) leeft op het eerste gezicht in een idylle: een mooi appartement in Amsterdam, een even succesvolle vriendin (Claire Bender) en een baan die hem met hippe en creatieve mensen in contact brengt. Voor streamingdienst Apollo scout hij nieuwe talenten, van wie hij de muziek opneemt in speciaal door hem gecureerde afspeellijsten.

Die droombaan wordt nog mooier als er een promotie naar Londen in het verschiet ligt. Maar dan blijkt er een tweede kandidaat voor die positie te zijn, een mysterieus persoon die voor de Zuid-Koreaanse tak van het platform werkt. De Finse directeur Joonas (Antti Luusuaniemi) neemt 24 uur de tijd om een keuze te maken. Een dag waarin de onzekerheid bij Paul naar boven komt. Wil hij eigenlijk wel naar Londen? En heeft hij nog wel plezier in zijn gejaagde bestaan?

Goodbye Stranger gaat dus niet zozeer over muziek, het is vooral een film over opgroeien en beseffen dat je volwassen keuzes moet maken. Theunis: “Het is een film over dat zoekende dat je als twintiger hebt, de hoge prestatiedruk, je totaal verliezen in alles wat je denkt nog te moeten willen.” Paul zit daar middenin, vult Rookus aan. “Hij wil constant meer, is bezig ‘er’ te komen. Maar wat is dat precies? En is dat najagen de prijs uiteindelijk waard? Daar loopt hij op een gegeven moment tegenaan.”

Opgroeien
Aanvankelijk is Paul daardoor niet per se sympathiek. Hij maakt ruzie met zijn vriendin, loopt arrogant zijn promotiegesprek binnen en valt in een cynische pose op een afscheidsfeest voor twee emigrerende vrienden. Theunis: “Dat is de vloek van de jeugd: je denkt dat de wereld voornamelijk om jou draait, met anderen ben je helemaal niet bezig. Bij Paul uit zich dat in een egoïstische, stoïcijnse levenshouding.”

Maar er zit ook onzekerheid onder die agressie. Gedurende de film leren we die langzaamaan kennen en krijgen we sympathie voor Paul. Om het publiek mee te krijgen in zijn belevingswereld was een acteur nodig van wie je het egoïsme in de vroege scènes accepteert. Rookus: “Martijn Lakemeier is zo iemand. De camera houdt van hem en hij heeft zo’n charme dat je hem van alles vergeeft. Daarbij kan hij goed Engels, wat ook belangrijk was omdat zijn personage in een internationaal bedrijf werkt.”

Amsterdam speelt een belangrijke rol in de film. Theunis: “Net als ik is Paul iemand die vanuit een klein dorp naar de grote stad verhuisde, omdat het daar gebeurt. Gaandeweg merk je dat die voortdurende rat race je ook in de weg zit.” Tegelijkertijd is er altijd een Londen dat lonkt, zegt Rookus. “Ik weet nog dat allerlei klasgenoten meteen na hun afstuderen allerlei hippe commercials gingen maken in het buitenland. Als je dat succes dan ziet, is het soms moeilijk je eigen koers te blijven varen.”

Stad zonder toeristen
In Goodbye Stranger is Amsterdam geen toeristisch decor, maar een doorleefde stad. Rookus: “We waren op zoek naar kosmopolitische plekken, zonder dat je de highlights van Amsterdam erin herkent. Dus niet de Dam of het Rijksmuseum, maar plekken die aanvoelen als een grote stad zonder dat je ze direct kunt plaatsen. Een beetje het gevoel van: is dit nou Amsterdam of toch Berlijn of New York?”

Daar kwam ook het nodige geluk bij kijken. De film werd gedraaid vanaf de zomer van 2021, voor en tijdens de tweede coronalockdown. Dankzij die lockdown waren tegen het eind van de opnamen enkele bijzondere locaties beschikbaar, vertelt Rookus. “Zo hebben we in Paradiso kunnen opnemen, terwijl dat normaliter nooit gelukt zou zijn.”

Ook de ‘inter-lockdown-zomer’ werkte in het voordeel van de film. Rookus: “Er was toen even een unieke sfeer in Amsterdam: wel een stad vol leven, maar niet de chaos van het toerisme. Best uniek en dat zie je terug in de film.”