Wie het oeuvre van Jia Zhang-ke gevolgd heeft vanaf Platform (2000), via titels als Still Life (2006), Mountains May Depart (2015) en Ash Is Purest White (2018), heeft inmiddels een ontzagwekkend overzicht gekregen van de recente ontwikkelingen in China, langs historische, culturele en maatschappelijke lijnen. De 21ste eeuw is door Jia geboekstaafd als een gevecht tussen de Chinese psyche en de allesvernietigende machinerie van voortdenderende modernisering – die ondertussen ook positieve effecten kent. Van Noord- tot Zuid- en van Oost- tot West-China, van traditionele kunsten tot de nabije toekomst, van chaotische steden tot het verweesde platteland, van politiek getint naturalisme tot magisch surrealisme, van documentaire inspiraties tot fantastische fictie – waarschijnlijk heeft deze eeuw geen enkele Chinese regisseur zijn net wijder geworpen dan Jia. Wat Jia tegen Filmkrant zei over zijn Caught by the Tides (2024), geldt in wezen voor zijn hele oeuvre: “Het was een beetje als samenhang vinden tussen voorbijgaande wolken.” En dat lukt hem.