Prénom Carmen #52

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Geloof me, ik wil echt niet kinderachtig zijn, maar ik vond The Zone of Interest een beetje tegenvallen. Niet tegenvallen in de zin van ‘jeetje wat een rukfilm’, meer tegenvallen in de zin van ‘okee dit was zeker mooi en indrukwekkend, maar jullie doen er wel een béétje overdreven over allemaal’.

Mijn levenspartner vond het schandalig dat de nazituin van Sandra Hüller maar drie sterren van mij kreeg op Letterboxd. Maar luister even, dat is toch ook best een leuke score?

Toegegeven: de film heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Na The Zone of Interest was ik namelijk hartstikke getriggerd om zowel Birth als Sexy Beast van Jonathan Glazer eens aan te zwengelen, twee films die ik vervolgens vier keiharde René Miochs heb gegeven op datzelfde Letterboxdje. Twee onvervalste topfilms, als je het mij vraagt, hoewel ik snap dat mensen altijd extra gul en enthousiast zijn als het over nazi’s gaat.

Voor mij is Sexy Beast de film waar ik het meest van genoot, een daadwerkelijke ride van een film die je vastklemt en meeneemt en waardoor je schuddebuiken afwisselt met tandenknarsen. En Birth keek ik met de frisse blik van een zuigeling: ik wist er van tevoren niks vanaf, dus ik had ook geen idee van de matige ontvangst van die film. Behoorlijk respectloos als je het mij vraagt: ik heb nog nooit zo genoten van die typische Nicole Kidman-gezichtstrekjes die alleen Nicole Kidman zo goed kan doen. Nog los van haar heerlijke huishoudbeurs-coupe. De spanning, het mysterie dat geen mysterie bleek, de vraag of je nou naar een familiedrama of een erotische thriller zit te kijken – ik hou van dat ambigue gevoel dat sommige films je kunnen geven. En dan boeit het niet dat het geen perfecte film is.

Specifieker deed het me denken aan het genre ‘films die geen thriller zijn, maar wel als een thriller voelen’. Films die je aanzet en onverwachts iets met je doen wat je normaal gezien alleen bij een ander genre verwacht. Denk aan een film als After Hours, mijn favoriete Scorsese, die aan het oppervlak luchtig en best geinig is, maar daaronder juist gevoelens van ongemak en angst losmaakt door de intensiteit van wat er allemaal misgaat. Of aan Uncut Gems, die je in de categorie misdaad-lolbroekerij zou kunnen plaatsen, maar vooral voelt als een veel te realistische rotdroom. Of Jagten, toch echt een redelijk moralistisch drama over wat er binnen een kleine gemeenschap gebeurt als je van kindermisbruik wordt beschuldigd. Echt allemaal rotfilms waar ik stress van krijg en toch onwijs van geniet.

Kijk Birth als je ook van die zelfkastijding houdt en als je jezelf tegen beter weten in wil blootstellen aan de vraag: wat zou jij doen als je dode geliefde terugkomt in het lichaam van een klein kind? Zou ’ie bij je in bad mogen stappen?