Prénom Carmen #62

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

De laatste jaren is het popcultuurlandschap (mijn favoriete landschap!) overspoeld met tv-series die het leven van de superrijken ontleden, niet met het doel om ze op een voetstuk te plaatsen, maar eerder om ze op hun meest corrupte en wanhopige te tonen. Het enige jammere aan dit heerlijke genre is dat het me toch steeds vaker echt iets teveel aan de werkelijkheid doet denken.

Natuurlijk: wie wil er nu niet even een onschuldig kijkje nemen in de wereld van mensen die zich geen zorgen hoeven te maken over het feit dat een zakje m&m’s tegenwoordig tien euro kost? Maar hallo, ik zie dat liever op HBO Max dan op het RTL Nieuws.

Voor wie onder een steen heeft gelegen of nog steeds met hun Sex and the City-dvd-box in de weer is: kijk bijvoorbeeld eens naar Succession, waar de onuitstaanbare familie Roy hun miljoenen met dezelfde nonchalance verspeelt als een gemiddelde incel zijn zakgeld op de verkeerde cryptomunt zet. Het is de perfecte mix van alles wat je niet wilt zijn, maar waar je stiekem toch wel een beetje jaloers op bent.

Dan is er The White Lotus, over rijke, vaak witte mensen die alleen maar klagen over hun eerstewereldproblemen en daar het vaak niet-witte, niet-rijke lokale personeel mee lastigvalt. Leuk om je aan te vergapen in je mottige Center Parcs-huisje, maar god wat heerlijk om hen niet te zijn.

Nog een rijke-rotmensen-kijktip is Big Little Lies, waarin sexy en verborgen geheimen van de upperclass in het prachtige Monterey ontrafeld worden. Ouders (allemaal dun, lang en overwegend wit) met perfecte kinderen, perfecte villa’s, perfecte vakanties – en toch is de enige waarheid dat niemand in die perfecte wereld gelukkig is. Yay!

Kortom, de superrijken worden steeds meer gepresenteerd als de tragische figuren die ze in werkelijkheid vaak zijn. De series geven ons een inkijkje in de schaduwkant van rijkdom en ik geniet er met volle teugen van.

Wat ik wel steeds vaker mis is de erkenning dat er in het echte leven ook heel erg veel superrijken zijn bij wie het allemaal alleen maar voor de wind lijkt te gaan – nog meer geld, nog meer macht, nog meer functies op plekken waar ze nog meer schade aan kunnen richten, nog meer verering door het volk. Het zijn vaak ook nog eens de intrinsiek slechte rijken zoals een Trump, Musk, hun uitzonderlijk onaantrekkelijke Big Tech-vriendjes en de vele Hollywood-aasgieren die alle verbinding met wat er daadwerkelijk speelt in de wereld volledig zijn verloren.

Over die eerste twee giftige padden is al veel geschreven, maar neem die sterretjes nou. Al die celebrities die laatst opeens huilfilmpjes deelden omdat hun mansions in de fik stonden. Terwijl diezelfde mensen de afgelopen twee jaar niks hebben gezegd over een volledig volk dat uitgeroeid is: ik heb jullie namen genoteerd. Net als Kendall Roy kom je er heus wel weer overheen, dus snuit je neus en val ons niet lastig met je tranen. Je bent alleen maar leuk om naar te kijken als je niet daadwerkelijk bestaat.