Prénom Carmen #64

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Er doen al jaren hardnekkige geruchten de ronde over Adam Sandler en ik wil hem bij deze dopen tot de Robin Hood van de middelmatige komedies. Die hardnekkige geruchten gaan namelijk niet over het feit dat hij stiekem geniaal is (alhoewel Uncut Gems dat wat mij betreft wél bewijst), maar dat hij films maakt als sociaal vangnet voor zijn vrienden. Zet een willekeurige Happy Madison-productie op en je ziet binnen tien minuten minstens drie gasten die je herkent uit ál zijn andere films. Je krijgt bijna het idee dat Sandler een buddyboekje bijhoudt. “Spade, check. Schneider, check. Kevin James? Ja hoor, app ’m maar.”

De cynicus in mij wil zeggen: gast, dit is puur luiheid. Maar de realist weet: dit is vriendschap in z’n zuiverste vorm. Oké, vriendschap met een budget van tachtig miljoen dollar en meerdere opnamedagen op een tropisch eiland, maar toch – hartverwarmend.

Maar daar houdt het niet op. Een andere Sandler-traditie is het casten van opvallend aantrekkelijke vrouwen als zijn love interest – iets waar je je wenkbrauwen bij op kan trekken, want… kijk naar ’m. Denk aan Drew Barrymore, Jennifer Aniston, Salma Hayek – en ja hoor, daar was ook ineens Katie Holmes, als zijn vrouw in Jack and Jill.

En toen werd het internet wakker. Want waarom zou Katie Holmes, voor altijd Joey Potter en op dat moment nog Mrs. Tom Cruise, haar gezicht lenen aan een film waarin Adam Sandler zowel zichzelf als zijn eigen irritante tweelingzus speelt? Waarin een gigantische Al Pacino volledig door het ijs zakt met een rap over Dunkaccino?

De theorie? Dat Sandler haar een rol gaf om haar een paar maanden weg te houden bij Tom Cruise. Dat Jack and Jill dus niet alleen een niet-grappige comedy is, maar ook nog eens een stil verzet tegen Scientology. Een paar maanden op een filmset, ondergedompeld in flauwe grappen en Dunkin’ Donuts-productplacement, als tijdelijke ontsnapping. En Adam? Die regelde dat gewoon. Geen Oscars, geen grootse rollen – maar wél ademruimte. Dat is misschien de meest bizarre maar liefdevolle vorm van hulp ooit. En weet je: als dit allemaal waar is, dan verdient die film alsnog geen Oscar, maar Sandler misschien wel een Nobelprijs voor Vriendschap.

Want dat is het dus met deze man. Z’n grappige films zijn zelden grappig, maar z’n intenties lijken bijna verdacht puur. Hij geeft z’n maten werk, gunt oude bekenden een rolletje, en als iemand een moeilijke tijd doormaakt? Hop, kom erbij, we schrijven je gewoon in als ‘vrouw van Adam Sandler die verliefd op hem blijft ondanks absurd plot’.

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar ik vind dat ergens… aandoenlijk. Ergens tussen het flauwe gedoe en de slapstick door zit iets ontroerends. Hij kiest niet voor Oscars, hij kiest voor loyaliteit. En als daar een paar middelmatige films voor nodig zijn: prima. Zolang hij af en toe nog een Uncut Gems eruit knalt, vergeef ik ’m alles.