Prénom Carmen #65

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Nog voordat de begintitels van Inside Out 2 over het scherm rollen, weet ik hoe het eindigt. En bij Deadpool & Wolverine, Jurassic World: Rebirth, Joker: Folie à Deux, M3GAN 2.0 en Gladiator II was of zal het niet veel anders zijn. Natuurlijk: een sequel of reboot kan vermakelijk zijn, nostalgisch zelfs. Maar in de kern is het voorspelbaar. De bioscoopagenda van 2025 leest als een déjà vu die maar niet ophoudt met etteren. En ik begin er moe van te worden.

Deze sequel fatigue is geen snobistisch gezucht uit de arthouse-hoek. Een beetje lezer van deze column weet dat ik geen filmbro ben. Het is gewoon iets wat bij steeds meer filmliefhebbers begint te kriebelen: het gevoel dat filmstudio’s ons al jaren dezelfde vertrouwde formule voorschotelen, verpakt in een iets ander jasje. Niet omdat er geen nieuwe ideeën zijn, maar omdat het risico van iets nieuws groter lijkt dan het veilig herkauwen van het bekende. Looking at you, Marvel! Lang en breed van genoten, maar ik hoef je gewoon niet meer.

En toen kwam laatst opeens Sinners op ons pad.

Wie had gedacht dat een op zichzelf staande Amerikaanse genrefilm – geen remake, geen sequel, geen boekverfilming – zulke volle zalen zou trekken? En niet alleen bij de gebruikelijke bioscoopgangers, maar ook bij het bredere publiek. Sinners is gewaagd, raar, hier en daar rammelend, maar bovenal: fris. Ondanks het feit dat het dus over vampiers gaat, op zichzelf natuurlijk een hartstikke uitgemolken onderwerp. Maar niet hier. Je wist niet waar het heen ging. Geen eindeloze callbacks naar vorige delen. Geen grappen die alleen werken als je alle andere films ook gezien hebt. Gewoon een verhaal dat je meesleurt en heel belangrijk: dat durft te eindigen.

Dat het juist deze film is die nu opvalt, zegt iets wezenlijks. Het publiek is heus niet dom of gemakzuchtig – we zijn alleen te lang op een dieet gezet van veilige keuzes. Ja, mensen kopen massaal kaartjes voor de zoveelste Marvel, Pixar of Mission: Impossible, maar misschien is dat niet uit liefde, maar uit gewoonte. Popcornsleur.

Het succes van Sinners laat zien dat er honger is naar films die risico’s nemen. Naar nieuwe stemmen, onverwachte wendingen, verhalen die durven te eindigen zonder dat er alvast ruimte wordt gelaten voor een deel twee, drie of een prequel-serie op een streamingdienst. Originele films zijn geen uitstervende soort – ze zijn gewoon te lang in de schaduw gehouden door een industrie die alleen durft te investeren in doodsaaie financiële zekerheid.

Laat Sinners dus geen uitzondering blijven, maar een begin. Niet elke film hoeft een franchise te worden. Soms is één verhaal, goed verteld, precies genoeg.