Prénom Carmen #11

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken. Ook niet in crisistijd.

Op het moment van schrijven is Nederland, en op grotere schaal de wereld, flink in de ban van een rottig virus. Het coronavirus maakt een klein deel van de bevolking doodziek en een groot deel van de bevolking hartstikke panisch. Waarschijnlijk terecht, maar toch, het blijft panisch. Van de overheid horen we ‘blijf zoveel mogelijk binnen’. Daar kwam nog ‘als je symptomen hebt’ achteraan maar toen ik ‘blijf zoveel mogelijk binnen’ hoorde was ik al te druk met juichen en de wave doen in m’n eentje om de rest van die zin nog te horen. Verplicht ophokken is als een droom die uitkomt voor iemand die al haar vrije tijd het liefst invult met films, series, lezen en lezen over films en series.

Dus wat doe je dan? Je geeft je column voor één keer op, om gelijkgestemden en jezelf een plezier te doen en een onwetenschappelijk onderbouwd kijkplan op te stellen met alleen maar films met virusthema’s. We gaan onszelf even helemaal onderdompelen én opfokken. Gewoon om ons beter te voelen over de daadwerkelijke situatie.

Om er meteen met een gepokt, gemazeld en gestrekt been erin te gaan: start je bingesessie met Soderberghs Contagion (2011). Hoogtepunt van deze film is natuurlijk de scheefschaatsende Gwyneth Paltrow die patient zero blijkt te zijn omdat ze zo nodig op de foto moest met een Chinese kok met vers varkensbloed aan zijn handen. Contagion blijkt na tweeënhalve week corona in Nederland al behoorlijk waarheidsgetrouw te zijn qua ‘hoe verloopt zo’n dodelijk virus en hoe achterlijk gaan wij ons gedragen?’

Sorry, maar is het héél gek als ik opgewonden raak van Mark Ruffalo die getrouwd is met Julianne Moore maar wel even iemand anders gaat neuken omdat hij denkt dat Julianne er toch niet achter komt, aangezien ze blind is geworden door een of ander gek virus? En dan blijkt ze niet blind te zijn! Blindness (2008) is een soort Wibra-versie van Children of Men die ik sowieso had getipt als ik er niet vanuit was gegaan dat elk weldenkend mens Children of Men al minstens vijftig keer heeft gezien, aangezien het een van de beste films is waar je je bolle ogen op kan focussen. Blindness dus, weer een virus, weer een scheve schaats en weer die blinde (hehe) paniek van mensen die denken dat de wereld vergaat. Topvermaak!

Om mezelf geen vreemdgaan-kink aan te praten is mijn laatste tip Carriers (2009). Een totaal clichématige set-up maar dat boeit eigenlijk niet bij dit genre, het gaat nu juist even om de herkenning en het collectieve kippenvel. Het leuke aan Carriers is, naast dat iedereens favoriete, norse vader Christopher Meloni erin zit, dat er hele duidelijke regels zijn om niet besmet te raken. Een beetje zoals die van het RIVM en Rutte. En iedereen die zich niet aan die duidelijke regels houdt, verdient het bijna om van een gezonde blos naar een grijze teint en bloed ophoesten te gaan. Als je maar in je achterhoofd houdt: in de echte wereld gaan we niemand vermoorden voor een jerrycan benzine. Echt niet.