Prénom Carmen #47

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Onlangs keek ik naar Happy Ending, een film ontstaan uit een wedstrijd opgezet omdat Netflix nieuwe stemmen en nieuwe verhalen wilde vinden. Een mooi initiatief om jonge, andere, diverse scenaristen iets vets te laten maken.

Misschien is dit überhaupt het euvel van zo’n wedstrijd, maar door de claim van nieuw, jong, anders, divers en holle frasen als ‘een afspiegeling van de wereld van nu’ in alle communicatie erover, ga je als kijker helaas toch echt wat verwachtingen krijgen. Tel daarbij op dat ik de drie jonge acteurs in de hoofdrollen best leuk vind: Gaite Jansen, Martijn Lakemeier en Joy Delima hebben overduidelijk hun best gedaan tijdens het maken van Happy Ending. Juist daarom vond ik het zo jammer dat deze film zo intens rechtlijnig, oubollig en middle of the road bleek te zijn.

Even in het kort: Jansen en Lakemeier hebben inmiddels een jaar een relatie als de kijker erachter komt dat zij al die tijd haar orgasmes heeft gefaked. Hij denkt dat ze een geil seksleven hebben, zij sneakt na elke neuksessie weg om teleurgesteld een vibrator tegen haar clit aan te leggen.

Ik hou niet zo van films waarbij ik de hele tijd oplossingen naar de tv aan het schreeuwen ben, maar ik was dus de hele tijd ‘PRAAT GEWOON MET HEM! ZEG DAT JE NIET KAN KLAARKOMEN! VERTEL HEM WAT JE WEL LEKKER VINDT!’ tegen mijn onschuldige Panasonic aan het blèren. Maar dat gesprek laat veel te lang op zich wachten. In plaats daarvan besluit het stelletje op zoek te gaan naar een derde wiel aan de wagen. Voor een trio. Om de boel op te leuken.

Fijn voor de kijker, want hierdoor wordt er eindelijk iemand met wat pigment geïntroduceerd. Joy Delima mag met haar prachtige verschijning en haar ‘exotische, open kijk op seks’ hun seksleven komen opfrissen. Haar personage wordt wat mij betreft praktisch tot fetisj gemaakt, als een soort geile laidback neukgoeroe zonder diepgang. Uiteindelijk draait dit uit op één matig trio’tje en Gaite Jansen die daarna een stiekeme mini-affaire met Delima start omdat ze na 58 minuten nog steeds niet doorheeft dat met je partner praten echt veel sores op kan lossen.

Ik heb geen zin om het gehele verhaal uit te tikken maar mijn probleem is dit: hoe kan je met volle borst roepen dat je nieuwe diverse verhalen wilt – om vervolgens aan te komen zetten met een wit heterostel dat hun matige seksleven nieuw leven in wil blazen door een trio met een zwarte vrouw? Een zwarte vrouw die in het laatste deel van de film nergens meer te bekennen is omdat haar arc bij het vuilnis is gezet zodra de hoofdpersonen hun eerste, eerlijke gesprek over seks hebben. Joy wie? Bedankt voor je diensten, meid!

Is dit echt het beste wat uit die oproep is gekomen? Ik heb niet zoveel met hameren op huidskleur en diversiteit als het op kunst aankomt, maar als je er een punt van maakt dat je meer ‘andere’ verhalen wil vertellen, waarom heb ik dan zojuist 93 minuten aan een verwend normalo-koppel en hun matige seksleven verspild? Dan had ik net zo goed kunnen luistervinken bij het tafeltje naast me in een willekeurig koffietentje in Amsterdam.