Prénom Carmen #49

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

In tijden waarin het bijzonder slecht gaat in de wereld, wat de afgelopen tijd steeds vaker en met kleinere tussenpozen lijkt te zijn, verlang ik naar films die me het echte leven laten relativeren.

Noem het adrenalinetherapie of ordinaire wegkijkerij, maar mij zal je niet snel zuchtend in het publiek van de zoveelste IDFA-docu over zinkende eilanden of uitgemoorde volkeren zien zitten. Geen idee waarom ik daar mijn kostbare entertainmentuurtjes voor op zou moeten offeren als ik ook gewoon op het Journaal of Instagram kan zien hoe Palestijnse ouders met hun dode kinderen in hun armen door het puin sjokken.

Nee, in tijden als deze wil ik echt even voelen dat ik leef en duik ik juist in m’n ongezonde lijstjesobsessie. Op dit moment zit ik weer eens helemaal in de bangmakerij. Ik wil kippenvel, rillingen, omhoogschietende benen en meer van zulks. Mocht je nou ook zo’n toxic relatie hebben met film en jezelf graag afstompen met nare horrorscènes, dan heb ik een heerlijk kerstcadeautje voor je.

Note: kijk deze films alleen, het liefst in een leeg huis, lekker klimaatvriendelijk met alle lampen uit en in vredesnaam leg je telefoon weg. Niks zo’n grote moodkiller als je eigen adrenalinetoevoer een stok tussen de spaken steken doordat je door de saaie stories van je collegaatje Jolien scrollt op het moment suprême van wat je op dat moment kijkt.

Note 2: Ik laat de klassiekers even weg uit dit lijstje, die kan je zelf wel googlen.

Deze films bevatten wat mij betreft de engste scènes die je weer laten voelen dat je leeft:

The Descent: als je mij vaker leest ken je mijn obsessie met deze film. Niet alleen door de zieke monster reveal maar door het hele thema van een groep kibbelende vriendinnen die (wat bezielt ze?) gaat… grotkruipen. Lieverds, volgende keer gewoon weer een weekendje Barça doen?

The Invisible Man: zit je rustig in een restaurant te eten, krijgt je steakmes opeens een eigen willetje…

Eden Lake: niet per se ‘eng’ in de klassieke zin van het woord maar meer een gevalletje ‘godver, als mij dit zou overkomen – schiet me dan maar gewoon af’.

Martyrs: ehm, niet echt een specifieke scène maar deze hele rotfilm is een trip. Naarder gaan ze niet worden.

[REC]: over dat weekendje Barça gesproken, de allerlaatste scène van deze film had mij heel 2007 in een chokehold.

À l’intérieur: wat een bevalling.

Insidious: arme, arme Patrick Wilson zit gewoon rustig aan een keukentafel te kletsen terwijl er een smerige demoon achter hem zit, om ons op te fokken.

The Poughkeepsie Tapes: deze film is er eentje die je prima kan skippen, op één scene na – er is iets super Uncanny Valley’s aan een mens dat langzaam op gestrekte handen en voeten naar je toe komt geslopen.