Prénom Carmen #51

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Elk jaar is het weer zo ver. Awards season brengt het slechtste in mensen naar boven. Specifieker: de Oscar-nominaties en uiteindelijke winnaars brengen het slechtste in mensen naar boven. Nou wil ik mezelf niet verheven voelen of ergens boven plaatsen, maar ik wil wel even dit kwijt: de Oscars zijn voor losers. De Oscars zijn voor mij geen graadmeter.

En laat ik m’n been nog wat strekken voor ik ’m in het hoenderhok gooi: het zijn eigenlijk best vaak de meest zouteloze films van het jaar die een Oscar voor Beste Film winnen. CODA? Doodsaai. Birdman? Aanstelleritis op een schermpje. Spotlight? Nu alweer vergeten. Green Book? Onuitstaanbaar. Oké, Parasite haalt helaas, als enige film van de afgelopen jaren, mijn kinderachtige theorie onderuit. Jammer!

Maar even terug naar mijn punt. Kan je m’n gezicht voorstellen toen ik de pathetische ophef op internet zag ontstaan toen bleek dat Greta Gerwig en Margot Robbie geen Oscar-nominatie hadden gekregen? En – gasp – toen ultieme ‘girlboss’ (ik krijg het bijna niet uit mijn vingers), oorlogscrimineel en ex-presidentskandidaat Hillary Clinton ze een hart onder de riem stak met een viral Instagram-post? Alsof Madam Clinton mij persoonlijk aan het jennen was. Even een korte recap: het internet (v) was even heel erg kwaad omdat Ryan Gosling wel genomineerd is voor z’n rol als Ken maar de regisseur (v) en hoofdrolspeler (v) niet. Dat America Ferrera (v) de eerste acteur met Hondurese roots ooit is die voor een Oscar genomineerd werd, vergat het internet (v) maar even voor het gemak.

Een sterk staaltje selectief, wit feminisme in de blender gegooid met de notie dat een film pas echt de boeken in gaat als ‘goed’ zodra er een Oscar gewonnen is. Maar dat Barbie – de film waar ik het al tweeënhalve alinea over heb – acht Oscar-nominaties heeft ontvangen, is alsnog niet genoeg.

Heel eerlijk, het kan mij (v) aan m’n reet roesten of Barbie een Oscar wint of niet. Ik vond het geen baanbrekende, levensloopveranderende film die me dagen wakker liet liggen of waar ik ellenlange longreads op The Atlantic over wilde lezen. Nee, ik vond het gewoon een prima, leuke film. Een film waarvan ik denk: leuk dat ’ie gemaakt is. Zag er goed uit. Mooi ook. Geinig verhaaltje. Daar zou een award niet veel aan gaan veranderen. Net als het feit dat ik Oppenheimer Christopher Nolans minst vette en langst aanvoelende film vond, daar gaat die zee aan Oscars die hij absoluut mee naar huis gaat nemen niks aan veranderen.

Natuurlijk is het leuk als een film, acteur, production designer of regisseur die jij heel vet vindt de erkenning krijg die jij aan een gouden beeldje toedicht. Maar, en ik richt me nu even tot jou, ophefinternet (v): smaak is subjectief en de smaak van de Oscars is meh. Dus laat het gaan. Je staat voor lul. En nee, het is geen seksisme als een vrouw niet genomineerd wordt voor haar acteren en een man wel. Ze legt het tenslotte af tegen andere vrouwen. Laten we die roze kaart alsjeblieft alleen spelen bij echt belangrijke kwesties.