Prénom Carmen #46

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Als zure horrorliefhebber word je al gauw heel needy. Het goede spul is schaars, dus als er een keer wat brokken in onze kennel worden geslingerd dan duiken we daar natuurlijk op af als een stel ondervoede zwerfhonden op een lap vlees.

Je kan dus wel raden hoe gulzig ik met gekromde, hoge rug, wilde ogen en speeksel in de mondhoeken naar de voorpremière van Talk to Me rende en vooral niet liep. Als het genre dan iets uitkakt en het is ook nog eens daadwerkelijk goed, vermakelijk, spannend en het laat je gillen als een kleine meid – dan zit je minstens een paar weken op een horror high.

Wat doe je dan, na je vettige vingers op onvermijdelijk hoog tempo naar de Letterboxd-app te hebben laten glijden voor een 3,5 star review? Je dompelt je kopje onder in analytische stukken, ellenlange recensies, wist-je-dat’jes en X-threads om maar zoveel mogelijk over je nieuwe favoriete film te leren. Alleen: over mijn nieuwe favoriete horrorfilm van dit moment is eigenlijk bar weinig te schrijven. Een dankbaar onderwerp van een diepgravende analyse is het al helemaal niet. Nee, ik ga nu toch echt het woord gebruiken… Talk to Me is verfrissend straightforward. Er is weinig lore, nul dubbelzinnigheid, je blijft niet achter met vragen en je gaat niet op zoek naar ‘het echte verhaal achter de film’. Talk to Me is kort, begint meteen met de actie, laat alles zien wat je hoort te zien in een smerige horror, doet niet aan mysterie en doet je – zeker in een zomer vol blockbusters van 190+ minuten – verrassend genoeg nu eens verlangen naar meer in plaats van minder. Wanneer heb je dat nou voor het laatst gehad?

Het is een rechttoe-rechtaan film over een stel tieners die er voor de verandering ook daadwerkelijk uitzien als niet-perfecte, doodgewone tieners – die domme dingen uithalen op het soort huisfeestjes waar je moeder je vroeger al voor waarschuwde. En dan niet met een waterpijp of de fles Tia Maria van je vader, maar met een rare, oude hand die een kort lijntje met de doden heeft. Let vooral op de twee tieners die met de hand aan komen zetten, ze stelen de show waar je bij staat.

Ik ben blij dat de opvolger al is bevestigd en kan niet wachten om het hele riedeltje weer opnieuw te gaan beleven. Ik wil meer hand, meer horror, meer wegdraaiende ogen. En als het nog niet duidelijk is: ik wil meer van dit. Leuk hoor, deze zomer van Barbenheimers Dial of Dead Reckoning’s Destiny, maar we verdienen allemaal meer actie in minder minuten en met veel minder matige marketing.