Prénom Carmen #53

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Als je dit leest en Drive-Away Dolls van Ethan Coen en z’n vrouw Tricia Cooke draait nog in je favoriete filmtheater, raadpleeg je filmladdertje dan gewoon nog een keer grondig en kies alsjeblieft een film uit waar je niet óf strontchagrijnig of doodmoe van wordt. Doe het voor je eigen gemoedsrust. Kies voor jezelf. Wees niet als ondergetekende, die al dagen wakker ligt en denkt: was ik maar gewoon opgestaan en weggelopen.

Natuurlijk, je kunt van alles maken onder de noemer (beoogd) ‘cult’ en je kan een hele riedel afsteken over exploitatiefilms uit de seventies, maar deze film was gewoon irritant kinderachtig. De benadering van (lesbische) seks, de twee hoofdrolspelers, het geginnegap over dildo’s – hou gewoon op. En voor een film waar bizar veel in gebeurt in minder dan anderhalf uur deed het ook nog eens behoorlijk goed z’n best om me toch voortdurend te doen verlangen naar mijn bed.

Het idee van een raunchy queer B-movie sprak me wel aan. Het trailertje verkocht me een fun, luchtige roadmovie. En ik heb in het verleden absoluut wel eens genoten van een Coen-filmpje – Fargo, No Country for Old Men, Blood Simple en zelfs Burn After Reading. Echt, ik ben geen compleet humorloos persoon. Tenminste, ná elf uur ’s ochtends dan.

Maar toen ik in de eerste minuten mijn lieveling Pedro Pascal een soort slapstick-act zag opvoeren wist ik al dat ik een grove fout had gemaakt door naar deze film te gaan. Het bleek een met seks (waarvan je dan weer veel te weinig daadwerkelijk zíet) doorspekte film zonder enige spanning. Wat me over het randje duwde, terwijl ik al overwoog er vanaf te springen: Margaret Qualley, een acteur die ik doorgaans graag mag, die een verschrikkelijk onnodig en misplaatst cowboy-Texaans accent opzet en elke zin eindigt met geforceerde ‘Southern’ termen als “suga plum”. Meis, waarom wil je me zo graag kwaad maken?

Sowieso bestaat deze film voornamelijk uit saaie cliché-typetjes. Wederom zal de liefhebber mijn ergernis hierover onderuit proberen te halen door te claimen dat ik niet snap dat dit bij het genre hoort. Maar dan is mijn conclusie dat ik het genre gewoon strontvervelend vind. Het is een soort Dumb and Dumber maar dan zonder daadwerkelijke humor; Porky’s voor hetero’s die graag willen geloven dat dit is hoe lesbiennes leven.

Ik ben niet zo van de recensievibes, maar kijk eens wat deze kijkervaring mij dwingt te doen; zo erg is het dus met me afgelopen. Had ik dan toch gewoon op moeten staan?

Laat me alsjeblieft eindigen met een high in plaats van deze deprimerende low en je verwijzen naar roadmovies die wél goed, vermakelijk én queer zijn. Stap in bij Carol (2015), To Wong Foo (1995), Little Miss Sunshine (2006) of Transamerica (2005) en de innerlijke drang om jezelf van een klif af te rijden wordt meteen stukken minder dan bij Drive-Away Dolls.