Yorgos Lanthimos en Jerskin Fendrix over Bugonia

Bugonia is de derde samenwerking tussen de Griekse filmmaker Yorgos Lanthimos en de Britse muzikant Jerskin Fendrix. Samen trekken ze alle registers open in deze knotsgekke samenzweringsthriller over een mogelijke buitenaardse invasie. “Het was op z’n zachtst gezegd een unieke methode.”

Hij is pas dertig jaar oud maar heeft nu al een carrière waar veel muzikanten hun hele leven van dromen. Joscelin Dent-Pooley, bekend onder artiestennaam Jerskin Fendrix, sleepte met zijn allereerste filmscore vorig jaar direct een Oscar-nominatie binnen.

Anderhalf jaar later heeft de muzikant drie filmcredits op zijn naam staan, allemaal voor films van Yorgos Lanthimos. De Griekse cineast die internationaal doorbrak met Dogtooth (2009) hoorde Jerksin Fendrix’ experimenteerdriftige popalbum Winterreise uit 2020 en vroeg de Britse muzikant uit het niets om de filmmuziek voor Poor Things (2023) te componeren. Die eclectische soundtrack vol dissonante houtblazers, verfomfaaide violen en beweeglijke synthesizers leverde de debuterende componist zijn Oscar-nominatie op. Sindsdien werkte het duo ook samen voor Lanthimos’ gitzwarte komedie Kinds of Kindness (2024) en nu de satirische alien-invasie-thriller Bugonia.

“Ik voel me de gelukkigste persoon op aarde”, zegt Jerksin Fendrix tijdens een online rondetafelgesprek samen met Lanthimos. “Yorgos hoorde op mijn debuutalbum dat ik nogal hyperactief met genres omga – ik zit niet vast aan een stijl of type instrument. De drie films waaraan we nu hebben samengewerkt, zijn ook zo: Yorgos zoekt steeds nieuwe genres op, waardoor ik de gelegenheid krijg om totaal nieuwe muzikale vormen te verkennen.”

Voor het met samenzweringen doordrenkte Bugonia, waarin twee losers een CEO (Emma Stone) kidnappen omdat ze denken dat zij een alien is, gingen ze voor een maximalistische score, die het verhaal op een hoger plan brengt. Voor de uitvoering had Jerskin Fendrix de meer dan negentig muzikanten van het London Contemporary Orchestra tot zijn beschikking. “Het was een totaal nieuwe uitdaging”, vertelt hij. “Ik had nog nooit voor een orkest gestaan. Dat leren beheersen was enorm inspirerend.”

Dat Lanthimos trouw blijft aan Jerskin Fendrix is typerend voor hoe de Griekse regisseur tegenwoordig te werk gaat. Zo draaide cinematograaf Robbie Ryan al sinds The Favourite (2018) elk van Lanthimos’ volgende films, en steracteur Emma Stone stond voor Bugonia al voor de zesde keer op de set met Lanthimos.

“Het maakt een evolutie mogelijk,” zegt Lanthimos over zijn langdurige samenwerkingen met creatieve partners. “Sommige technische aspecten blijven hetzelfde, bijvoorbeeld in hoe we repeteren, maar omdat ik mijn kompanen steeds meer kan vertrouwen sta ik meer open voor wat zij toevoegen aan de film. Acteurs voelen zich veiliger op de set als ze de mensen achter de schermen kennen. Tegelijkertijd gaat je crew efficiënter, creatiever en meer open-minded te werk. Zo durven we samen meer risico’s te nemen. Als je faalt, weet je immers dat je mensen om je heen hebt verzameld die de scherven kunnen oprapen.”

Wel nieuw is dat Lanthimos deze keer niet met een eigen scenario werkt. Toen het script voor Bugonia, geschreven door Succession-maker Will Tracy op zijn bureau belandde, wist hij echter meteen dat hij deze remake van de Zuid-Koreaanse film Save the Green Planet! (Jang Joon-hwan, 2003) wilde oppakken. Lanthimos noemt dat scenario een geschenk. “Het was de eerste keer dat ik een script ontving dat op papier al voelde als een film van mij. Voor mij draait het verhaal om de confrontatie tussen mensen met totaal uiteenlopende wereldbeelden. Die botsing zegt ontzettend veel over onze menselijkheid. Het is een film over onze gekte en ons eigenaardige gedrag.”

“Bitterzoet” is het woord dat Jerskin Fendrix gebruikt om zijn eigen relatie tot het scenario uit te drukken. Hij legt uit: “Het is een fenomenaal scenario, maar ik mocht het pas lezen nadat ik al mijn werk had gedaan. Yorgos besloot dat ik de muziek moest schrijven zonder het exacte verloop van het plot te kennen. Ik kreeg alleen een handvol abstracte vertrekpunten toegespeeld: iets met bijen, met kelders en met ruimteschepen. En ook iets over dat Emma Stone kaalgeschoren zou worden. Het is, op zijn zachtst gezegd, een unieke methode, maar daardoor kon ik mijn eigen ei volledig kwijt in de muziek.”