Julia Ducournau over Raw

Raw, over een eerstejaarsstudent die een seksuele zucht naar mensenvlees ontwikkelt, laveert comfortabel tussen coming-of-age drama en body horror.

Na vertoningen op de filmfestivals van Cannes en Toronto, het International Film Festival Rotterdam en het komende Imagine Film Festival mogen de Nederlandse filmtheaters hun borst natmaken, want debuterend regisseur Julia Ducournau weet precies wat ze van haar publiek wil: "Als ik mijn werk goed heb gedaan, houdt iedereen nog van Justine, ondanks het feit dat ze in een fucking kannibaal is veranderd!" In Toronto zouden bezoekers zijn flauwgevallen.

"Of ik een fascinatie voor bloed heb?" Een enigszins overweldigde Ducournau lacht om de eerste aan haar gestelde vraag: "Ik zou het niet zo willen stellen, maar ik heb wel een fascinatie voor het menselijk lichaam. Ik ben hypochonder, dus ik heb altijd vragen over mijn eigen lijf. Ik verwacht dat mijn lichaam me niet gehoorzaamt, dus ik fantaseer over wat ik niet kan beheersen. Wat voor een mens ben ik nou als ik mijn eigen lichaam niet eens onder controle kan houden?"

Tweerichtingsverkeer
Deze gespannen machtsrelatie tussen lichaam en geest voert de bovenhand in Ducournau’s Raw, een zinderende, charmante en af en toe bloederig coming-of-age drama met de nodige body horror, waarin eerstejaarsstudent dierengeneeskunde Justine een seksuele honger ontwikkelt naar mensenvlees. Raw roept het psychologisch onderbouwde werk van Canadees body horror-meester David Cronenberg op door te spelen met de complexe wisselwerking van wat er in en uit het lichaam komt. Zo versnelt Raw’s plot als vegetariër Justine onder de groepsdruk van haar ontgroening een stukje konijnenlever eet. Met huivering voelt Justine haar lichaam reageren op het onwelkome, rauwe vlees. Een paar scènes later haalt ze echter shoarma bij het benzinestation. Niet veel later kan ze zich niet eens weerhouden van het knabbelen aan de afgevallen vinger van haar zus.

"Mijn film laat het tweerichtingsverkeer van het lichaam zien," vertelt Ducournau over de body horror-invloeden in haar film. "Raw gaat over wonden, uitslag en holtes, maar ook over eten. Wat erin gaat komt eruit en andersom. En nog spannender: wat gebeurt er als er een lichaamsdeel van je afvalt? Hoe tast dat de integriteit van je lichaam aan? Maakt dat je een ander persoon? Het is een ingewikkelde vraag. Ik speel daar mee in mijn film, want ik ben hier zelf bang voor. Het is een van de vragen die ik over mijn lichaam heb en waar ik eigenlijk geen antwoord voor heb."

Brainwashen
Wat Raw zo indrukwekkend maakt is het fenomenale spel van Garance Marillier. Zij maakt de complexe psychologische, seksuele en lichamelijke transformaties van Justine prachtig voelbaar, ook al blijft haar personage altijd een oprecht persoon. Marillier speelde al eerder Justine in Ducournau’s korte filmdebuut Junior (2011) en in haar televisieproductie Manger (2012), dus de actrice en regisseur zijn op professioneel gebied met elkaar opgegroeid over de loop van vijf jaar. "Ze weet het nog niet, maar ik ben de goeroe van een cult en ik ga haar na het festival opofferen," grapt Ducournau over haar relatie met Marillier. "Zonder grappen: haar rol in mijn eerste korte film was ook haar eerste filmervaring. Ik zie haar nu als mijn kleine zusje. We delen zo veel ervaringen met elkaar dat ik haar amper hoef uit te leggen wat ik qua spel uit haar wil halen."

"Ik wil mijn publiek niet choqueren", gaat Ducournau in op haar intenties met Raw. "Dat is onnozel. Ik wil ze verontrusten, dat is heel iets anders. Ik geef ze een personage dat ze leuk vinden, waar ze empathie voor kunnen opwekken, en plotseling verandert dat in een monster. Zal het publiek haar verwerpen? Als ik mijn werk goed heb gedaan houdt iedereen nog van Justine, ondanks het feit dat ze in een fucking kannibaal is veranderd! Ik ben namelijk van mening dat je alleen inzicht in kan krijgen in je eigen persoonlijkheid als je het monster dat zich in jou schuilhoudt erkent. Een voorbeeld: als je in de vinger van iemand anders bijt ervaar je de sensatie dat jouw tanden verder in het vlees kunnen zinken. Meestal doen we dat niet, want we hebben een morele standaard en we kennen onze grenzen. Ik ben juist geïnteresseerd in wat er met een persoon gebeurt als die grenzen vervagen."

Klaarkomen
Ducournau pleit vooral voor het vervagen van morele grenzen rond seks. "Justine’s seksualiteit speelt een grote rol in Raw, maar ik probeer dat zo breed mogelijk te beschouwen. Seksualiteit is een kwestie van persoonlijke momenten en daar wil ik geen hokjes omheen plaatsen. Daarom doet Justine het met haar homoseksuele vriend, daarom zoent ze met een meisje en dier vriendje. Dit is niet het verhaal van een meisje die de seksuele oriëntatie van anderen wil omzetten of afpakken, maar van iemand die leert schaamteloos om te gaan met haar eigen seksualiteit. Ik ben er op uit om een beeld van een jonge vrouw te tonen die superassertief is over haar eigen lichaam en wat ze daar mee doet. Te vaak heb ik gehoord van jonge meisjes die dan worden afgeschreven of neergezet als slet. Dat is pas een schande! Als iemand denkt ‘ik wil fucking klaarkomen’ dan is dat maar zo. Dat hoeft nooit schaamtevol te zijn."