Prénom Carmen #44

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Ik heb echt een paar blinde vlekken als het op films aankomt. En dan het soort blinde vlekken waardoor ik sommige megabelangrijke, superleuke of mateloos populaire films nog nooit gezien heb.

Soms is dat opzettelijk, zoals bij alle Harry Potter-films, op de eerste na (die ik een keer onder dwang zag). Maar soms is het ook gewoon per ongeluk. Omdat ik er nooit aan toe ben gekomen, omdat ik in die tijd nog geen Pathé- of Cinevillepas had, omdat ik de film nooit ergens kon vinden of omdat ik ’m al heel lang op mijn kijklijst had staan maar nooit de puf had om ’m aan te zetten. Om wat voor reden dan ook.

Dit geldt ook voor Notes on a Scandal. Een film uit 2006 met een heerlijke cast die sinds afgelopen week opeens tot mijn clubje favoriete films is toegetreden. Geen idee waarom ik deze film pas zeventien jaar na dato heb besloten te kijken. Ik wist van het bestaan af, kende de titel en de cast (hallo Cate Blanchett, Judi Dench én Juno Temple!) maar had waarschijnlijk geen idee waar de film nou écht over ging, anders had ik ’m wel een decenniumpje eerder aangeknald.

Even voor de drie andere mensen die hem nog niet hebben gezien (inhalen op Disney+!): Cate Blanchett neukt een middelbare scholier, Judi Dench komt erachter, blijkt totaal gestoord en een treurige oude lesbienne waar je zo duizend memes van kan maken. En nee, dit zijn geen zeventien jaar oude spoilers, de film is ook met deze info nog hoogst vermakelijk.

Ik hou dus heel erg van dit soort films waarin vrouwen zich van hun leukste, obsessieve kant laten zien. Een vrouw die grenzeloos slecht is, is vreemd genoeg nog steeds verfrissend. Al is het alleen maar omdat ik leuke actrices dit soort rollen gun. Hoe saai is het om altijd alleen maar de Maria of de hoer te moeten spelen?

Een van mijn andere favorieten in het genre is uiteraard Single White Female, over een misselijke meid die er alles aan doet om het leven van haar huisgenoot te jatten. Maar ook klassieker Misery hoort in dit rijtje thuis, met een rottige Kathy Bates als megafan en megateef. Of knal gewoon een hele rits Michael Douglas-films aan, ik weet niet wat zijn exacte kink is, maar hij speelt wel heel graag het slachtoffer van een intense dame (Fatal Attraction, Basic Instinct, Disclosure).

Ben je zo’n diehard filmkijker zonder blinde vlekken dat je alle bovenstaande titels allang hebt uitgespeeld, maar heb je toch zin in een film over de psyche van een pissige of gewoonweg mesjogge vrouw? Misschien vind je The Body (2012) en Innocent Thing (2014) dan wel wat. Ga ik me binnenkort eens aan Titanic wagen. Ik zag op Letterboxd wat lovende reviews…