Prénom Carmen #26

Carmen Felix schrijft over genre, niche en mainstream.

Het was in de vriendenappgroep al een tijdje een running gag die absoluut geen gag was: iemand was als eerste naar The Father gegaan, had daar haar ogen uit d’r kassen lopen janken en vervolgens iedereen aangestoken om op onze beurt ook naar het alzheimerdrama met Anthony Hopkins en Olivia Colman te gaan. Het effect? Om de paar dagen vrienden die elkaar vertelden over hun eigenste The Father-ervaring in de bioscoop. En die ervaringen waren niet mals.

Een greep: ‘omg als hij zelf begint te huilen!’, ‘ik had een doos tissues meegenomen, oprecht blij mee achteraf’, ‘dat licht had echt niet zo abrupt aan gehoeven hoor’ en ‘toen ik om me heen keek zat de hele zaal een beetje besmuikt te snikken, ik voelde me meteen een stuk minder alleen’. Het was echt een tijdje geleden dat we zoveel hadden gevoeld bij een film. In de bioscoop.

Ook ik heb samen met een van m’n vrienden natte wangen lopen creëren terwijl ik door The Father werd meegevoerd op een gedistingeerde dollemansrit van verwarring naar woede naar wantrouwen naar heimwee naar intens verdriet naar eenzaamheid. Allemaal emoties die de deur bij je intrappen omdat Hopkins weer zo nodig moet bewijzen dat hij zo’n vakman is. Misschien komt het ook omdat ik een maand geleden ben bevallen en m’n dagbesteding bestaat uit baby, emoties en Love Island UK bingewatchen tot ik er stil van word, maar ik denk nu nóg geregeld aan The Father.

Los van die drie pijlers in mijn leven denk ik dat dit ook komt omdat het gewoonweg een zeer goeie film over een zeer slechte ziekte is. Toegegeven, alzheimer is nu even voor film wat hiv en kanker een paar jaar terug waren, maar dat moet je maar even voor lief nemen. Je kan je ertegen verzetten of je kan na The Father ook Still Alice (Julianne Moore!) en The Savages (Philip Seymour Hoffman!) nog even aanslingeren en daarna een dikke donatie doen om je minder rot te voelen. Zelfs iedereens favoriete normalo-zwijmelaar The Notebook moet het vooral hebben van die paar hartverscheurende scènes met een dementerende Gena Rowlands. Vergeet Ryan Goslings lange hoofd in de stromende regen; Rowlands die geen idee heeft wie die man is die steeds bij haar langskomt (haar grote liefde) en nog minder snapt waar hij steeds over lult (hun grote liefdesverhaal), dát is waarom The Notebook zo in m’n traanbuizen prikt.

Alzheimer en dementie zijn tenslotte levensechte, tastbare ziektes. Ze komen bizar vaak veel te dichtbij, maken ons allemaal angstig – om onszelf, onze geliefden en onze ouders – en The Father laat je voor de verandering eens meevoelen met de getroffene in plaats van de omstanders. Je leeft dat rotleven met Hopkins mee. Zonder dat het een soort Walibi-attractie wordt, ‘lekker avontuurlijk en levensecht voelen hoe het is om een rotziekte te hebben!!’ En dat is knap.