Sight and Sound top 100: eindelijk animatie
Totoro de beste animatiefilm aller tijden
My Neighbor Totoro
Dat de Sight and Sound tophonderd aller tijden nu door een vrouwelijke maker wordt aangevoerd, heeft dat andere nieuws een beetje doen ondersneeuwen: voor het eerst heeft animatie deze canon bereikt. Tweemaal zelfs!
Stel dat je de nieuwe Sight and Sound tophonderd nog niet hebt gezien en je hoort dat voor het eerst in zeventig jaar twee animatiefilms zijn opgenomen. Aan welke films denk je dan?
Disney, als pionier, met Snow White and the Seven Dwarfs (1937) of de vaak geroemde Pinocchio (1940)? Maar dat zijn familiefilms – net als animatie een ondergewaardeerde categorie.
Fantasia (1940) misschien, vanwege de klassieke muziek? Of andere art-cross-overs, zoals de popart van Yellow Submarine (1968) of de wayang-eske Die Abenteuer des Prinzen Achmed (1926)? Maar: dat zijn fantastische verzinsels – óók ondergewaardeerd in de canon.
Animatiedocumentaires dan? Persepolis (2007) en Waltz with Bashir (2008) staan met één been in de rauwe werkelijkheid. Maar wat als ik verklap dat het om Ghibli gaat, de Japanse anime-studio? Dan zou je kunnen denken aan Grave of the Fireflies (1988) van Isao Takahata, een van de beste oorlogsfilms ooit gemaakt.
Maar nee. De twee animatiefilms in de S&S100 zijn familiefilms. En fantastische verzinsels. Gemaakt door dezelfde regisseur, Hayao Miyazaki: My Neighbor Totoro (1988) en Spirited Away (2001). En wat ik nog het opvallendst vind: niet het technisch superieure en doorgaans geprefereerde Spirited Away, maar mijn eigen Ghibli-favoriet Totoro staat ook hier het hoogst.
De liefste film die ik met me meedraag (letterlijk, ik heb een Totoro-rugzak). Een film zonder antagonist. Zonder verhaal, feitelijk. Alleen een nieuwsgierige ontdekkingstocht door twee kinderen, vol vriendelijke monsters, schoonheid en liefde.
En dus de beste animatiefilm aller tijden, zoals deze lijst stelt? Ik kan daar heel goed mee leven.
