Claire Denis (1946) verpakt haar filmische verkenningen van machtsverhoudingen in zinnelijke en zintuiglijke avonturen. Meer geleid door intuïtie dan door plot. Het zijn reizen naar het uiteindelijk immer onkenbare innerlijk: onze worstelingen met verlangens, seks en geweld. En kritische reflecties op de maatschappij, met zijn racisme, criminaliteit en Frankrijks koloniale erfenis. Intens gefilmd, soms rauw en direct, maar ook droomachtig en melancholiek. “Ik voel me nooit Claire Denis”, zegt de filmmaker met bijna dogmatische bescheidenheid. “Ik ben gewoon mijzelf en daarin ben ik vaak verdwaald en zoekende. Ik ben simpelweg een mens die films maakt. Voor mij is een film dan ook meer een voorstel, een opzet naar iets dat nog komen moet.”