Bodies Bodies Bodies
De vriendschap is een luchtspiegeling

Bodies Bodies Bodies
Halina Reijn maakt na regiedebuut Instinct de overstap naar Amerika voor Bodies Bodies Bodies. De film werkt dankzij de komische timing van z’n aantrekkelijke cast, maar is uiteindelijk toch meer een te lange parodie van een A24-horrorkomedie dan een meeslepende film.
Negen jaar na de oprichting van A24 begint het onafhankelijke productie- en distributiebedrijf, verantwoordelijk voor moderne klassiekers als Under the Skin (2013), Moonlight (2016) en Uncut Gems (2019), een parodie van zichzelf te worden. Alex Garlands Men (2022) was daarvan het meest recente bewijs op het gebied van de intelligente thriller en nu is Halina Reijns Bodies Bodies Bodies dat voor de horrorkomedie.
Gelukkig kunnen parodieën ook echt grappig zijn. Het zelfingenomen Men was dat niet, omdat die film zichzelf te serieus nam. Bij Bodies Bodies Bodies werkt het wel. Het gevoel dat je naar een parodie zit te kijken verdwijnt nooit helemaal, maar het zelfbewustzijn geeft de film wel lucht.
Reijns tweede speelfilm na Instinct (2019), en haar eerste Engelstalige film, volgt een groep rijke, verwende vrienden van in de twintig. Er nadert een orkaan en zij sluiten zich op in het landhuis van een van hun ouders. In wat misschien wel haar knapste regiekeuze is, introduceert Reijn de vriendengroep één voor één in verbluffend mooie portretten onder water waarin de tijd lijkt stil te staan, waarna we ontdekken dat we eigenlijk kijken naar een wedstrijdje adem inhouden.
Zodra ze boven water komen, begint het drama. Dit zijn beste vrienden, zeker, maar wel beste vrienden met jarenlang opgekropte frustraties. Ooit waren ze hecht, nu is die vriendschap nog slechts een luchtspiegeling. Dit zijn, zoals rapper Frank Ocean het ooit stelde, “super rich kids with nothing but loose ends / super rich kids with nothing but fake friends”.
Storm
Voordat we echt iets te weten komen over de groep barst de storm los en vlucht iedereen het landhuis in. Sophie (Amandla Stenberg) en Bee (Maria Bakalova) lijken om meerdere redenen op dat moment de belangrijkste personages. Zo is Sophie een compleet mysterie. Lange tijd heeft niemand in de groep iets van haar gezien of gehoord (zelfs niet in de groepchat) en ondanks haar vrolijke humeur en schijnbare geheelonthouding is niemand blij om haar te zien.
Ze neemt haar nieuwe vriendin Bee op sleeptouw, die niemand nog kent. De film gebruikt dat om de kijker te informeren over de geschiedenis van de groep, zoals het feit dat Sophie ooit een relatie had met David (Pete Davidson).
Ook Alice (Rachel Sennott) heeft een date mee en deze Greg (Lee Pace) dient als nieuwkomer in eerste instantie eenzelfde doel – het introduceren van achtergronden van de vriendengroep. Maar vervolgens ontpoppen deze twee zich tot het komische hart van de film. Sennott toont als volslagen leeghoofdige seksjunk opnieuw haar vermogen om humor te wringen enkel uit hoe zij zich sociaal en fysiek door een ruimte beweegt. Pace speelt ondertussen tamelijk briljant de ‘coole gast’ die minstens vijftien jaar ouder is dan de rest. De personages van Emma (Chase Sui Wonders) en Jordan (Myha’la Herrold) komen helaas minder goed uit de verf.
Messen in ruggen
Nadat de stroom uitvalt, wordt een van de personages met een doorgesneden keel gevonden en begint het coke-, drank- en moordfestijn. Alsof de groep al niet explosief genoeg is, zorgt de dreiging van een moordenaar in de neonverlichte duisternis van het huis voor nog meer chaos.
Maar ondanks alle gekte van messen in ruggen (zowel letterlijk als figuurlijk) sleept het scenario van Sarah DeLappe voort, door een overdaad aan suffe monologen die de onderlinge relaties verklaren en vermoeiende tirades die zo uit een soap lijken te komen. Alle personages zijn net iets te reactionair om nog geloofwaardig te zijn, net te dom om mee te sympathiseren.
Bodies Bodies Bodies voelt als een poging van A24 om zich in te likken bij de populaire kliek – een leeghoofdige, maar wie weet succesvolle poging om de influencer-crowd voor zich te winnen. Of je iets met de film kunt, zal ervan afhangen hoe bekend je bent met de hedendaagse celebs, de ins en outs van de roddelpers en het eindeloos verschuivende landschap van de politieke correctheid. Een beetje als een TikTok die maar door blijft gaan, waar je niet naar kijkt omdat het 95 minuten lang de aandacht weet vast te houden, maar gewoon omdat je fan bent van één of twee mensen die erin spelen.
Technisch zit Bodies Bodies Bodies goed in elkaar. Maar de sfeer en toon van de film voelen als reality-tv. Het grootste plezier zit in de casting. De grootste sterren zijn dat niet voor niets: ze stralen iets uit, en dus wil men zien wat ze maken.
Pete Davidson doet zijn ding. Iedereen die Borat Subsequent Moviefilm (2020) zag, heeft zitten smachten naar Bakalova’s volgende hoofdrol. Fans van Shiva Baby (2020) hebben hetzelfde gevoel bij Sennott en idem de volgers van Senberg, hier in haar grootste rol sinds The Hate U Give (2018). Zet al die mensen bij elkaar en er blijkt voldoende ongedwongen komische timing en charisma om elke kijker een plezierige avond te bezorgen. Als je langs de parodie kunt kijken, tenminste.
Luke Hicks is een New Yorkse filmcriticus.