Cannes blog 11 (2): De beste volgens ons

De jury is de jury en de Filmkrant is de Filmkrant. Vergeet de officiële palmares: dit zijn de beste (en slechtste) films van Cannes 2017.

Onze juryvoorspellingen staan klaar maar als het aan de Filmkrant ligt is Lynne Ramsay de winnaar van Cannes. En dat terwijl het weinig had gescheeld of we hadden de film niet eens kunnen zien. Terwijl het festival al begonnen was, was de regisseur van Ratcatcher (1999), Morvern Callar (2002) en We Need To Talk About Kevin (2011) nog bezig met de montage van You Were Never Really Here.

Ramsay was van plan de film naar Venetië in te zenden, maar toen kwam het programmateam van Cannes bij haar aankloppen. Of ze toch niet kon opschieten om die film in de hoofdcompetitie te laten draaien. Misschien dat wij daarom nu naar een versie keken van 85 minuten in plaats van 95, zoals de film in de selectie-informatie stond aangekondigd. Het geluid was nog niet volledig gemixt en de aftiteling ontbrak volledig. Alsnog is You Were Never Really Here zelfs als work in progress onze favoriet.

In een hallucinante hybride van arthouse en kidnapthriller volgen we huurmoordenaar Joe (Joaquin Phoenix) in New York op de voet. Een katachtige, aaibare, maar tegelijkertijd agressieve en ongenaakbare eenling die door de nacht schiet om een dertienjarig meisje uit de handen van een elite kinderprostitutienetwerk te trekken en wordt achtervolgd door een hevig geval van post-traumatische stressstoornis. De klus loopt uit de hand, met behulp van pistool en hamer. Veel details laat Ramsay daarbij achterwege: You Were Never Really Here is net zo onvoorspelbaar als zijn hoofdpersonage. Vastberaden en met de vaart van een actiefilm gaat de film vooruit, dat zeker, maar wel met jump cuts, associatieve flashbacks en ongewone kaders.

Wat is cinema nu? Tijdens deze festivaleditie speelde de vraag op door onder andere het discours te openen rondom Netflix, VR en televisie. Ramsay gaf als een van de weinige regisseurs in de hoofdcompetitie haar eigen draai aan de beleving van film door met dit spaarzame plot zo’n groots effect te behalen. In onze topvijf-lijsten staat ze daarom bovenaan.

• Hugo Emmerzael

1. You Were Never Really Here van Lynn Ramsay (hoofdcompetitie)

2. L’amant d’un jour van Philippe Garrel (Quinzaine des Réalisateurs)

3. Un beau soleil intérieur van Claire Denis (Quinzaine des Réalisateurs)

4. 120 battements par minute van Robin Campillo (hoofdcompetitie)

5. Good Time van Josh & Benny Safdie (hoofdcompetitie)

HE Vorig jaar sprak ik met Julia Ducournau van Raw, die als dé grote ontdekking uit Cannes naar voren kwam. Dit jaar is de eer aan Léa Mysius, ook een Franse regisseur die coming of age en genre combineert met geweldig resultaat. AVA is een zomerse, waan- en vrijzinnige film, waarin het menselijk lichaam in allerlei vormen met liefde wordt benaderd. Dit was ook het jaar waarin ik de eerste saaie Todd Haynes zag. Althans, Haynes… Het is vooral Hugo-scenarist Brian Selznick die zijn stempel op Wonderstruck heeft gezet, een film die veel probeert, maar helaas nergens in slaagt.

• KEES Driessen

1. You Were Never Really Here van Lynne Ramsay (hoofdcompetitie)

2. The Killing of a Sacred Deer van Yorgos Lanthimos (hoofdcompetitie)

3. Visages, villages van Agnès Varda en JR (buiten competitie)

4. Un beau soleil intérieur van Claire Denis (Quinzaine des Réalisateurs)

5. 120 battements par minute van Robin Campillo (hoofdcompetitie)

KD Met als grootste ontdekking (al was ie natuurlijk al in Sundance beloond) The Florida Project van Sean Baker, grootste teleurstelling Napalm van Claude Lanzmann (niet meer dan een eindeloos gerekte anekdote, verteld vanuit zijn gemakkelijke stoel door zeg maar Claude Langsam) en meest overdonderende ervaring het VR-project Carne y arena van Alejandro Iñárritu.

• Ronald Rovers

1. You Were Never Really Here van Lynne Ramsay (hoofdcompetitie)

2. Western van Valeska Grisebach (Un Certain Regard)

3. Frost van Šarūnas Bartas (Quinzaine des Réalisateurs)

4. Good Time van Josh & Benny Safdie (hoofdcompetitie)

5. 120 battements par minute van Robin Campillo (hoofdcompetitie)