The Killing of a Sacred Deer

Een hartchirurg komt voor een duivels dilemma te staan in Yorgos Lanthimos’ unheimische thriller waarmee de maker nieuwe wegen inslaat.

Kille perfectie is doodeng, zo lieten horrorfilms als The Stepford Wives zien. Te keurige kinderen ook, zo leerde The Omen ons. De combinatie, het idee dat een kind met duister motief een perfecte wereld binnendringt, is door Yorgos Lanthimos nu ad absurdum doorgevoerd en tot het akeligste uiterste opgerekt.

Zijn unheimische thriller The Killing of a Sacred Deer vertelt een rechtlijniger verhaal dan het fenomenale The Lobster, dat een wereld buiten de werkelijkheid creëerde. In zijn nieuwste kleinood weet Lanthimos het thriller/horrorgenre te vernieuwen zoals ook Haneke dat ooit deed. De kracht zit hem in het Kubrickachtige beeldperfectionisme en het onwerkelijke acteerwerk dat daardoor des te harder binnenkomt, hoe afstandelijk de film ook weer is opgezet.

Een zwaarbebaarde Colin Farrell speelt Steven, een succesvolle hartchirurg die een perfect leven leidt met zijn vrouw Anna (Nicole Kidman), een even succesvolle oogarts, en hun twee rustige kinderen. In hun leven is geen scheurtje te ontdekken, in hun gesprekken geen verkeerd woord te horen. De mechanische conversaties over horlogebandjes, en de enorme hoeveelheid romantische lampenkappen in hun huis, onthullen een American Psycho-achtige fixatie op materie. Ook hun seksleven verloopt langs ordelijke lijnen: Anna doet zich graag voor als een verdoofde patiënt en drapeert haar lichaam zorgvuldig om de bedrand. De rechte lijnen in hun leven gaan zich krommen als Steven zich ontfermt over de vreemde tiener Martin. Bij een etentje komt hij plotseling met een morbide eis, die Steven voor een duivels dilemma stelt.

Lanthimos grijpt hierbij terug op het oude idee dat de zonden van de vader door de kinderen worden gedragen. De titel is een verwijzing naar de Griekse mythe van Iphigenia, waarin Agamemnon zijn dochter wilde offeren omdat hij het heilige hert van Artemis had gedood.

Lanthimos besteedt in zijn moderne variant aandacht aan elk detail, en maakt slim gebruik van de ijzingwekkende soundtrack, die doet denken aan de ultrabevreemdende scores van Under the Skin en Blade Runner 2049. De ongewone camerahoeken, die veel ruimte om de personages heen laten, lijken ons erop te willen wijzen dat we alleen zijn in de wereld. Een wereld die ook nog eens makkelijk in chaos kan vervallen. Lanthimos toont de uitersten van het spectrum tussen orde en chaos en de mens die daar als speelbal tussen stuitert. Waarmee Lanthimos opnieuw bewijst een van de meest eigenzinnige, interessante Europese filmmakers van de laatste jaren te zijn.