Sundance 2024, blog 1

Wilred Okiche doet voor Filmkrant verslag van het Sundance Film Festival, waar in de eerste dagen al flink op koopjes werd gejaagd.

Het veertigste Sundance Film Festival ging op donderdag 18 januari weer van start gegaan met spraakmakende premières in verschillende theaters op de vaste festivallocatie Park City, Utah.

Maar voor die filmvertoningen moeten ook de fondsen geworven worden. Waar bezoekers zich laafden aan vertoningen van How to Have Sex van Molly Manning Walker en Freaky Tales, de terugkeer naar kleinschaliger filmmaken van Captain Marvel-makers Ryan Fleck en Anna Boden, werden belangrijke donateurs naar een twintig minuten verderop gelegen congrescentrum geshuttled voor het openingsgala, en om hun portemonnee te trekken.

Het Sundance Institute dat het festival organiseert kan onafhankelijke filmmakers alleen blijven steunen dankzij deze financiers en gulle gevers. Afgelopen donderdag werd maar liefst 1,6 miljoen dollar opgehaald.

De grootste naam die tijdens die festiviteiten werd gehuldigd, was ongetwijfeld Oppenheimer-maker Christopher Nolan, die vroeg in zijn carrière scoorde op Sundance met zijn tweede film Memento. Hij werd geëerd met de Trailblazer Award. Nolans eerste lowbudgetfilm Following werd overigens afgwezen door Sundance, waarna de film de Tiger Competition van het IFFR won. Naast Nolan werden donderdag onder meer acteur Kristen Stewart en regisseurs Celine Song (Past Lives) en Maite Alberdi (The Eternal Memory) onderscheiden.

Hoewel studio’s en streamers als vanouds jaagden op titels om aan te kopen, leek er de eerste festivaldagen weinig beweging in de markt te zitten. Daar kwam verandering in met het door Jesse Eisenberg geregisseerde A Real Pain: Searchlight had – na wat een fikse biedingenstrijd schijnt te zijn geweest – 10 miljoen dollar over voor de vertoningsrechten van de dramedie.

In A Real Pain, die in Sundance opgenomen was in de US Dramatic Competition, spelen Eisenberg en Kieran Culkin (die recent een Emmy ontving voor zijn rol in Succession) als David en Benji Kaplan, twee neven die uit New York naar Polen reizen om de laatste wens van hun overleden grootmoeder te vervullen.

Laat je niet van de wijs brengen door de titel: hoewel de neven deelnemen aan een Holocaust-tour en de reis hen confronteert met hun achtergrond als Amerikaanse joden, is de film verrassend lichtvoetig en geestig. De eerste scènes tonen direct de dynamiek tussen de twee hoofdpersonages en Eisenberg en Culkin hebben een zeer natuurlijke chemie. Vooral die band geeft deze roadmovie zijn drive en maakt zelfs de meer zoetsappige elementen behapbaar.

Eisenberg toonde zich met zijn eerdere Sundance-succes When You Finish Saving the World (2022), een afrekening met de giftigheid van goedbedoelende liberalen, al een scherp observator van hedendaagse spanningen. In het nog persoonlijker A Real Pain weet hij zelfverzekerd, en smaakvol, een brug te slaan tussen scherpe komedie en emotionele loutering.

Een andere film die hengelt naar een marktsucces beroemt zich op de aanzienlijke talenten van de al viermaal voor een Oscar genomineeerd hoofdrolspeler Saoirse Ronan (Lady bird, Little Women) en de Duitse regisseur Nora Fingscheidt (System Crasher, The Unforgivable). Samen met de Schotse schrijfster Army Liptrot schreef Fingscheidt het scenario voor deze bewerking van Liptrots autobiografische roman. Het meeslepende drama wordt gedragen door ijzersterk spel van Ronan.

Rona, ooit een veelbelovend student biologie, raakt in London door drankzucht geheel aan de grond. Ze vlucht naar de stormachtige Schotse eilanden waar ze opgroeide om af te kicken. The Outrun combineert verslavingsdrama met familiekroniek en natuurdocumentaire tot een overtuigende, rafelige karakterstudie. Het thema verslaving wordt met de openhartigheid en gevoeligheid aangepakt die het onderwerp vereist.

Fingscheidt creëert een gelaagdheid door een non-lineaire verhaalstructuur, waarin heden en verleden botsen zoals de zee op de rotsen beukt aan de kusten van de Orkney-eilanden waar het verhaal zich grotendeels afspeelt. Na een nogal turbulente eerste akte, loodst Fingscheidt de film, geholpen door haar onverschrokken hoofdrolspeler, naar een sprankelende interpretatie van wat een bekend verhaal had kunnen worden.

In de World Cinema Dramatic Competition maakt de Noorse regisseur Thea Hvistendahl sterk haar debuut met Handling the Undead (Håndtering av udøde), naar de gelijknamige roman van John Ajvide Lindquist (Let the Right One In).

Kijkers die zich laten lokken door de reünie van acteurs Renate Reinsve en Anders Danielsen Lie, die samen schitterden in Joachim Triers The Worst Person in the World, komen bedrogen uit: in Handling the Undead delen ze geen scène. Voor deze kille arthouse-variant op de zombiefilm Hvistendahl een Oslo’s sterren-ensemble. Handling the Undead ontvouwt zich als een geduldige, kalme overdenking van rouw en hoe ver mensen gaan om het leven met een geliefde te behouden. Hvistendahls regie is solide en ze toont een bedachtzame blik met ruim baan voor existentiële vragen. Haar aanpak zal het geduld tarten van genre-liefhebbers die komen voor een bloederige schok.

Vertaling: Birgitta Feith. Lees hier de oorspronkelijk Engelse versie van deze tekst.