Prénom Carmen #38

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Ik weet dat ik graag zeur over clichés in de Nederlandse film, maar vandaag breek ik graag een lans voor de Telefilm. Een jaarlijkse reeks Nederlandse speelfilms, speciaal gemaakt voor televisie, iedere lichting rond een specifiek thema. Als je het mij vraagt verdienen deze films veel meer lof en aandacht dan Soof 18.

Neem bijvoorbeeld 2021, toen Saskia Diesing en Lykele Muus zomaar een van de beste Nederlandse rechtbankthrillers afleverden met De zitting. Of 2020, toen Katja Herbers van het scherm knalde als moordlustige columnist die wraak neemt op haar zielige ‘reaguurders’ in De kuthoer. Dat was niet eens de eerste Telefilm met zo’n catchy titel – Vind die domme trut en gooi haar in de rivier uit 2017, over een jong meisje dat een nest zieke puppy’s in de rivier dumpt en daar vervolgens viraal mee gaat, kan ik zeker ook aanraden.

Heb je al een beetje door wat mijn punt is, los van het tonen van m’n liefde voor films met trut of hoer in de titel? Er is veel op Nederland Filmland aan te merken. Ja, er worden te veel romkoms gemaakt. Ja, er is nog steeds een ongezonde obsessie met WOII. Ja, Nederlandse filmmakers zouden eens moeten beseffen dat thrillers niet altijd over Marokkaanse jongens met een slechte jeugd hoeven te gaan. Ja, er wordt in Nederland veel te veel waarde gehecht aan het verfilmen van Wikipedia-pagina’s van moorden, rampen en ongelukken. Er wordt gewoon best veel gemaakt dat niet heel spannend is. Maar elk jaar zes filmmakers met een thema opzadelen, leidt dus blijkbaar wél tot originaliteit. En het feit dat dit van onze belastingcenten (oh ja, en dat Cobo-fonds met z’n prachtige logo) gebeurt, zou op z’n minst aanleiding moeten zijn om er met z’n allen wat meer aandacht aan te besteden, toch?

Gelukkig ben ik er om jullie de les te lezen. En dat doe ik altijd graag met een ongefundeerd lijstje tips. Sowieso die drie hierboven genoemde titels checken. Maar vergeet ook deze ondergewaardeerde klassiekers van een stuk langer geleden niet: Suzy Q (1999), niets minder dan de doorbraak van nationale parel Carice van Houten; Man, vrouw, hondje (1999), over een AOW-koppeltje dat toeristen scamt; Roos en Rana (2001), een arty voorloper van Dunya en Desi; Loverboy (2003), met mijn jeugdcrush Philip Ivanov als de loverboy in kwestie; en iets bekendere knallers als Cloaca (2004), Stille nacht (2005), Escort (2006, een uitstekend jaar voor de Telefilms met ook Het schnitzelparadijs en Bolletjes Blues), Skin (2008), Dames vier (2015) en een van mijn favorieten Lieve Céline (2013).

Het is dat ik een woordlimiet heb, anders zou ik nog even door kunnen gaan, maar voor nu laat ik het bij mijn laatste aanbeveling: kijk deze kerstvakantie naar Tot zonsondergang (2022) – deze en veel van de hierboven genoemde titels zijn te vinden op je NPO-app. Doe er wat mee, al is het maar zodat je Soof 18 uit je systeem krijgt.

Lees op filmkrant.nl/telefilm interviews met alle Telefilm-makers en meer.