HET SCHNITZELPARADIJS

Een dode muis in een bord friet

  • Datum 12-01-2011
  • Auteur
  • Gerelateerde Films HET SCHNITZELPARADIJS
  • Regie
    Martin Koolhoven
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

Het schnitzelparadijs van Martin Koolhoven is een aanstekelijke sitromcom, ondanks de flinterdunne plot en dankzij uit de bocht vliegende clichés.

Marokkanen zijn lui, Turken dom, Hollanders gierig en Joegoslaven gevaarlijke gekken. Het schnitzelparadijs is de laatste film die die clichés zal nuanceren. Sterker nog: ze zijn de brandstof waarop de grappen & grollen-motor draait, met voorbeeld-Marrokaan Nordil — ‘nee Nordippp!’ — (Mounir Valentyn) als lijdend voorwerp. Ondanks een cum laude afstudeerrapport besluit hij een vakantiebaantje te nemen in de keuken van wegrestaurant ‘De Blauwe Gier’, losjes gebaseerd op het Van der Valk-concern. Nordip begint onderaan de ladder, als ‘sopkok’ annex bordenwasser. De onderbuik van het restaurant, waar een allegaartje aan mislukkelingen de schnitzels bakt, vormt het sitcom-achtige decor voor een arsenaal aan kluchtige grappen, inclusief bijbehorende viezigheid als een in een condoom verpakte dode muis in een bord friet. Je moet er van houden. Alles wordt anders op het moment dat Agnes (Bracha van Doesburgh), het nichtje van de eigenaresse, de klapdeuren van de keuken openduwt. Nog voor ze in slowmotion Nordips vizier binnenwandelt, vertelt de tangomuziek op de soundtrack ons al hoe laat het is. En ook al is Nordip een Marokkaan en durft Agnes daar niet mee te koop te lopen; echt in gevaar komt hun relatie niet: het is en blijft immers een feelgood-movie. Ook van de flinterdunne plot moet Het schnitzelparadijs het niet hebben.

Gympen
Waarom is het dan toch zo’n aanstekelijke film? Dat zit hem niet in de gebrekkige magie tussen de hoofdpersonen of de vlotte clips die de kabbelende plot vlot moeten trekken. Het zit hem wel in de clichébevestigende situaties, die niet zozeer origineel zijn als wel rücksichtslos grappig door hun overtrokken herkenbaarheid. Hollander of Turk, Joegoslaaf of Turk; niemand wordt gespaard.
Daarin ligt het belangrijkste verschil met die andere allochtonenkomedie van dezelfde distributeur, Shouf shouf habibi!, waarin met name Marokkanen op de hak werden genomen. De acteurs zetten hun typetjes met veel plezier vet aan. Als bazin Nina Meerman (Linda van Dyck) in de keuken komt informeren of er nog wel iemand ‘hart heeft voor de Gier?’ wordt ze in het Arabisch uitgezwaaid met — ondertiteld: "Brandt in de hel, oude heks". Een donkere jongen die de plaatselijke discotheek binnenwil, wordt door de uitsmijter onthaald op "Hee Duo Penotti, wat gaan we doen?", gevolgd door het bekende heen-en-weertje over ‘gympen’ en ‘lidmaatschap’. Eén ding is zeker: keukenhulpjes Amimoun (Mimoun Oaïssa) en sidekick Mo (Yahya Gaier) stelen de show als de patserige Marokkaantjes met de grote bek, die dromen van een huis op Marbella. Het spreekt voor zich dat ze daar nooit zullen finishen. Want ja: Het schnitzelparadijs heeft ook nog een heimelijk ingebouwde moraal: carrière maken begint op school. Die kan het van vakantie in de schoolbanken terugkerende Shouf-publiek, dat vast ook op deze film afkomt, alvast in zijn zak steken.

Karin Wolfs