BOLLETJES BLUES!

Straatromantiek

  • Datum 06-10-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films BOLLETJES BLUES!
  • Regie
    Karin Junger
    Te zien vanaf
    01-01-2005
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

De hiphopfilm Bolletjes blues! had Romeo & Julia in de Amsterdamse Bijlmer moeten worden, maar eindigt als een dorpse musical.

"Welkom in ons leven / waar je moet vechten om te eten / waar alleen de sterksten overleven / waar niets je is gegeven. / Het is niet makkelijk op de straten / of had je dat niet in de gaten?" Verschillende liedjes en raps in de ‘muzikale urban-film’ Bolletjes blues! bezingen de noodzaak om brood op de plank te brengen. Bijna achteloos leggen de meeste teksten een causaal verband met diefstal. In de praktijk blijkt het de geportretteerde criminele Bijlmerbewoners om hele andere levensbehoeften te gaan: een gouden ketting om de nek als statussymbool, een harem met gewillige ‘chickies’ op de wit lederen pooierbank en kasten vol met sterke drank. Hoofdpersoon Spike (Negativ) heeft nog een andere reden om mee te doen aan cokehandel, straatroof en winkelovervallen voor gangster Delano (SugaCane): hij wil een huis hebben om alleen te kunnen zijn met zijn liefje Rosalie (Sophie van Oers). Vanaf het moment dat de Surinaamse jongen oog in oog staat met de lelieblanke middenstandsdochter weet hij zeker dat zij de vrouw van zijn leven is. "Door jou heeft nu mijn toekomst een plan", zo bejubelt de straatromanticus zijn liefde. Helaas raak je daar als kijker geen moment van overtuigd. Als je al dacht dat de stiekeme multiculti-romance in Het schnitzelparadijs flets was: in Bolletjes blues! levert de liefde tussen zwart en wit een volkomen kleurloos plaatje op.

Doekoe
Bolletjes blues! overtuigt niet als Bijlmervariant op Romeo & Julia, maar is wel aardig door zijn onalledaagse beeld van het leven in Amsterdam Zuid-Oost. Het documentaireverleden van Karin Junger en Brigit Hillenius sijpelt door in de grauwgrijze beelden van metrostations en half afgebroken hoogbouw. Opmerkelijk genoeg worden de opnamen zonniger zodra de filmmakers de basketbalveldjes en de straten van Zuid-Oost in trekken. Het echte straatleven van de Bijlmer — bruisend, vitaal en bijna net zo spannend als het gangsta-milieu in The Bronx — onttrekt zich aan de waarneming van haastig voorbijtrekkende forensen, zo houdt Bolletjes blues! ons voor.
Aanvankelijk klinkt ook de rijkelijk door de handeling gestrooide muziek vitaal. De film opent sterk in een Surinaamse gevangenis, waar enkele zware jongens een ritmische basis leggen met kopjes, bestek en wat er verder maar in een cel aan percussief spul voorhanden is. De boeven leggen rappend uit waarom ze hier zitten. Het oude liedje: honger creëert dieven. Alleen Spike heeft spijt dat hij nu in dit hol zit, en niet in Holland bij zijn lief. Na deze flashforward belanden we in Amsterdam, waar de film nog een aardig nummertje in petto heeft: een grof potje bekvechten tussen de seksistische gang van Delano en enkele brutale straatmeiden. Daarna gaan de muzikale bijdragen snel bergafwaarts. Als Spike begint af te glijden in de misdaad richten verschillende liedzangers zich rechtstreeks tot de jongeman — "Spike luister goed!" — met tenenkrommend letterlijke aansporingen en vermaningen. In de finale wordt de inmiddels gedetineerde Spike op een lied getrakteerd door zijn geliefde, die met haar karakterloze stem nauwelijks tegengas geeft aan het begeleidende gospelkoor. Spike legt uit dat hij bolletjesslikker is geworden om snel ‘doekoe’ te verdienen, voor haar. "Het gaat niet om geld", leest Rosalie hem zingend de les, "er is meer in het leven." Daarmee belandt dit urbane melodrama definitief op het niveau van een dorpse musical.

Fritz de Jong