De kostuums van The Last Showgirl

In Gia Coppola’s The Last Showgirl moet de oudere revuedanser Shelly zichzelf opnieuw uitvinden wanneer haar show er plots mee ophoudt. Die thematiek wordt niet alleen weerspiegeld in de casting van Pamela Anderson, maar ook in het kostuumontwerp.

Veel in The Last Showgirl voert terug naar de revueshow Jubilee!, die 35 jaar lang te zien was in Las Vegas. Toneelschrijver Kate Gersten zag die show in 2013 en schreef vervolgens een stuk over een showgirl die wordt geconfronteerd met veranderde tijden wanneer haar show moet sluiten.

Tot een theaterproductie kwam het nooit, maar het script werd jaren later door Gersten en regisseur Gia Coppola omgewerkt tot het scenario voor de film The Last Showgirl. Er zijn rollen voor Jamie Lee Curtis, Brenda Song en Kiernan Shipka, maar de film leunt vooral op de glorieuze comeback van nineties-icoon Pamela Anderson.

Het nieuwe dat het oude zonder mededogen vervangt, dat is het thema dat door de hele film galmt. Met als tegenhanger: hoe het oude nieuw leven ingeblazen krijgt. Die thematiek uit zich niet alleen in de plot, maar heeft ook parallellen met de casting van Anderson en het kostuumontwerp.

Het begint bij Caesars Entertainment in Las Vegas. In het depot van die casino-uitbater lagen ze jarenlang opgeslagen: uitbundig versierde hoofdtooien met veren, metalen beha’s en vleugels van chiffon, broekjes bedekt met Swarovski-steentjes. De kostuums die in 1981 door Bob Mackie en Pete Menefee werden ontworpen voor Jubilee! en waar 35 jaar lang avond aan avond in werd gedanst, waren museumstukken geworden sinds de show in 2016 werd stopgezet.

Tweede leven
Totdat Jacqui Getty, de kostuumontwerper voor The Last Showgirl, met haar team langskwam om de stukken te lenen. Alle showkostuums in de film zijn originele Jubilee!-stukken. Ze waren nog in uitstekende staat, rijp voor een tweede leven buiten het archief. Solide genoeg voor uitgebreide passessies om te bepalen welk stuk het beste paste bij welke acteur, en voor kleine ingrepen voor het gemak en comfort van de nieuwe dragers tijdens lange draaidagen. Ingrijpende aanpassingen aan de stukken waren niet geoorloofd en alle loslatende steentjes of veertjes moesten worden bewaard om later weer bevestigd te worden.

De parallellen met de carrière van Pamela Anderson liggen voor het oprapen. Ook zij keert met deze film terug naar de spotlight en lijkt een tweede leven te krijgen. In haar gloriedagen in de jaren negentig was ze, geheel naar de toenmalige tijdgeest, de bombshell in strandwachtserie Baywatch (1989-2001) en speelfilms als Barb Wire (1996). Na een decennium waarin ze hooguit cameo’s en bijrolletjes speelde, krijgt ze in The Last Showgirl nu de kans om een andere kant van zichzelf te tonen als kwetsbare, van de wereld vervreemde showgirl van middelbare leeftijd. Ook Anderson kan, met minimale aanpassingen, andere rollen vertolken.

Glittersteentjes
Door naar de kleedkamer, vlak voor de show. Het enige licht komt van de lampen rond de spiegels. Oorbellen worden ingedaan, lippenstift aangebracht, dansers werpen elkaar een laatste bemoedigende blik toe.

Het is de avond van de laatste opvoering van Le Razzle Dazzle, de revueshow die in The Last Showgirl plaats moet maken voor eigentijdser vermaak. Natuurlijk draagt Shelly de grootste hoofdtooi, de breedste vleugels. Zij belichaamt de traditie van de showgirl, iets waar haar jongere collega’s minder om geven. Shelly heeft zich de afgelopen dertig jaar volledig gewijd aan de show – ze kent niets anders.

Die vervreemding blijkt ook uit de kleding die Jacqui Getty haar buiten de show aanmeet. Bepaald geen eigentijdse ensembles; haar lichtblauwe fluwelen trainingspak of vervaagde spijkerjasje verwijzen terug naar de mode van de late jaren negentig, door Shelly gekoesterd als haar hoogtijdagen. De tijd dat ze jong en mooi was – tijdens een desastreuze auditie krijgt ze ingepeperd dat ze destijds alleen om haar uiterlijk in de showbusiness is toegelaten. Zie ook Anderson, die ongekend populair werd door in Baywatch in badpak rond te rennen maar werd afgeschreven toen ze ouder werd.

Shelly’s spijkerbroeken en pet zijn versierd met glittersteentjes. Het laat zien hoe de revue ook in haar dagelijkse leven doordrong en het al die tijd volledig overheerste. Dat staat in schril contrast met hoe Anderson zelf zich verhield tot haar leven in de schijnwerpers. Toen ze uit de publiciteit verdween omarmde ze een nieuw, ingetogen uiterlijk en distantieerde zich daarmee van haar vroegere werk.

Shelly heeft geen weet van de wereld buiten Le Razzle Dazzle. Met het einde van de show dreigt zij dan ook te verdwijnen in de archiefkasten, tenzij het haar lukt haar leven grondig te herzien. En juist door Shelly te spelen, toont Anderson zich klaar voor een tweede leven, klaar om opnieuw bejubeld te worden.