Drie dagen vis

Het leven draait ook om de ogenschijnlijk triviale momenten tussen de mijlpalen in, toont Peter Hoogendoorn met zijn ontroerende Rotterdamse komedie over een vader-zoonrelatie.

Pensionado Gerrie (Ton Kas) woont al enige tijd in de Portugese Algarve en komt één keer per jaar terug naar Rotterdam voor een flitsbezoek. Gedurende drie dagen staan onder meer etentjes met zijn familie en een bezoek aan de longarts op het programma. Gerrie’s zoon Dick (Guido Pollemans) kijkt ernaar uit om tijd met zijn vader door te brengen. Hij is verrast als hij hoort dat dit weleens de laatste keer kan zijn: Gerrie, die lijdt aan COPD, overweegt om zijn medische behandeling in Portugal te vervolgen. Dan heeft hij ook geen reden meer voor deze trips.

Filmmaker Peter Hoogendoorn, die Drie dagen vis losjes baseerde op zijn eigen relatie met zijn vader, heeft weinig nodig om invoelbaar te maken hoe Gerrie en Dick over elkaar denken. Als Dick bij een bushalte zijn vader opwacht op een stoel die hij op straat heeft gevonden, wordt zijn geduld als pa arriveert slechts beloond met een uitgestoken hand. Zodra Gerrie verneemt dat de stoel mee moet naar het huis van zijn stiefdochter, zodat Dick hem kan verkopen, vraagt hij zich hardop af of Dick “geen normale baan kan vinden”.

Gaandeweg blijkt dat de twee elkaar weinig te vertellen hebben. “Opa was geen prater, ik ben geen prater”, merkt Gerrie gedecideerd op. Drie dagen vis moet het dan ook, net als Hoogendoorns vorige film Tussen 10 en 12 (2014), juist hebben van de stille, triviale momenten tussen de gesprekken en de mijlpalen des levens in.

Zoals wanneer Gerrie en Dick zwijgend bij een stoplicht staan te wachten. Of wanneer de twee tijdens een feestje bij de kerk kordaat langs elkaar heen staren. Op die momenten voel je als kijker ironisch genoeg wél iets van een liefdevolle band.

In dat soort scènes zonder dialoog krijgt de film ademruimte en kunnen vader en zoon even geen façade ophouden. Hier komen Kas en Pollemans, die ontroerende personages neerzetten, het beste tot hun recht. Het drama zit niet in grote gestes, maar in kleine, menselijke gebaren. Wanneer Gerrie spullen uit een garagebox haalt en Dick ze er stiekem weer in terug stopt, dan is een verbeten “godverdomme” gewoon een vermomd synoniem voor ‘ik hou van jou’.

Drie dagen vis is bovenal een bijzonder melancholische film, over twee mannen die moeilijk met elkaar kunnen communiceren, maar desondanks toch even samen willen zijn.