Redactioneel – september 2022

Zoals keizerin Elisabeth zich in Corsage uit haar korset wil bevrijden – maar tegelijkertijd geniet van hoe mooi ze erin vastgesnoerd kan worden – zo bevrijden wij ons deze maand van ons oude logo.

Geen lidwoord meer, een relikwie uit een andere tijd, althans: in logo’s. Geen hoofdletter meer, om dezelfde reden. Maar vooral biedt het nieuwe logo meer ruimte aan het beeld. We zijn een blad van beelden.

Na twee jaar online publiceren we de Filmbonzenlijst ook weer in de printeditie. Alle mensen op die lijst waren tijdens de pandemie ongetwijfeld hard aan het werk, maar zo’n lijst op papier voelde toen te veel als doen alsof er niets aan de hand was. Voor de knipoog die zo’n lijst van oudsher ook bevat – want hoe hard is die hiërarchie in een land en een sector waar iedereen elkaar nodig heeft? – was de situatie net iets te serieus. Vooral voor mensen die niet op die lijst staan, het leger aan individuele freelancers die de Nederlandse filmindustrie in leven houdt, was de toekomst ongewis.

Nog steeds voelen we de naschokken. Het massaontslag bij IFFR waarover het laatste woord nog steeds niet is gezegd, omdat niemand duidelijkheid wil geven. De bezoekcijfers van de bioscopen die nog niet zijn zoals ze waren. Zonder er precies de vinger op te kunnen leggen, is in veel dingen nog een aarzeling voelbaar. Alsof we allemaal ergens van overtuigd moeten worden om door te kunnen, maar niemand weet precies waarvan.

Misschien is het beste antwoord op die aarzeling om een nieuwe generatie makers te presenteren en te omhelzen. Om die energie te gebruiken om onszelf opnieuw te lanceren. Zie het interview met Floor van der Meulen over Pink Moon; zie de interviewreeks Hollandse Nieuwe; en zie het interview met Halina Reijn, die met Bodies Bodies Bodies een sterke tweede speelfilm maakte. Ceci n’est pas un slasher. Kijk vooral zelf.

Maar het draait natuurlijk niet alleen om nieuwe makers. Meerdere mensen vroegen me de afgelopen tijd waar toch de nieuwe films van die en die bleven. Joost van Ginkel komt zeven (!) jaar na zijn laatste film volgende maand met Bo. Robert Jan Westdijk leeft ook alweer zes jaar na Waterboys. De lijst van makers in de wachtstand is lang. Laat de pandemie daarvoor niet als excuus worden gebruikt: die gebrekkige continuïteit bestaat al veel langer. Misschien dat de nummer 1 van de Filmbonzenlijst daarbij kan helpen, we gaan het zien. In de tussentijd: al die mensen die het bioscoopbezoek tijdelijk verleerd zijn (en natuurlijk alle anderen) kunnen vanaf woensdag 21 september 2022 terecht op de 42ste editie van het Nederlands Film Festival.

Iemand liet het woord ‘retrofuturistisch’ vallen als omschrijving van ons nieuwe logo. Gemaakt door Rolf Hermsen trouwens, samen met Bart Oosterhoorn een van de twee vormgevers van dit blad, tevens drijvende krachten achter de Special waarvoor we in 2021 de Louis Hartlooperprijs voor Beste Filmpublicatie kregen. Retrofuturistisch of niet, het zijn nieuw ontworpen letters, pas een paar maanden terug geboren. Filmkrant bestaat sinds 1981, maar we schrijven onszelf vanaf nu opnieuw, met nieuwe letters.